Je Tsongkapa: Highway for Bodhisattvas
[The following selection is taken from the Highway for Bodhisattvas by Je Tsongkapa (1357-1419), folios 527-528.]
བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་ཤི་འཕོས་ཀྱང་མི་གཏོང་བས་གང་དུ་སྐྱེས་ཀྱང་ཆོས་ཉིད་ཀྱིས་ཐོབ་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ཡོད་པར་འཆད་དོ། །སྤྱིར་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་ཤི་འཕོས་ཀྱང་རྗེས་སུ་འབྲང་བས་འགྲོ་བ་གསུམ་ག་ན་ཡོད་པ་འཐད་ལ། ཁྱིམ་པ་དང་རབ་བྱུང་གི་ཕྱོགས་གཉིས་སུ་འབྱེད་པ་ནི་དགེ་ཙུལ་ལ་སོགས་པ་རབ་བྱུང་སྡེ་ལྔའི་སྡོམ་པ་དང་ལྡན་པ་དང་མི་ལྡན་པའི་བྱང་སེམས་ཀྱི་དབང་དུ་བྱས་པ་ཡིན་ནོ།
Even when you die and move to your next birth, you do not lose your bodhisattva vows. Thus the texts speak of bodhisattva vows which you attain “naturally.” It is, generally speaking, correct that these vows are had among all three types of beings, since they follow along with you even after you die and move on.
Nonetheless when we split the vows into categories we divide them into one or another of only two types: those possessed by laypeople and those possessed by those who have left the home life. This division is made according to whether or not the particular bodhisattva has the vows of the five types of practitioners who have left the home life: novice monks and so on.
།རང་བཞིན་གྱི་དབྱེ་བ་ནི་ཕྱོགས་གཉིས་ལ་བརྟེན་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་དེ་ཡང་མདོར་བསྡུ་ན། སྡོམ་པ་དང་དགེ་བའི་ཆོས་སྡུད་པ་དང་སེམས་ཅན་ལ་ཕན་འདོགས་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་གསུམ་སྟེ། བྱངས་སེམས་ཀྱིས་བསྲུང་བར་བྱ་བའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ཐམས་ཅད་ནི་གསུམ་པོ་འདིར་འདུས་པའི་ཕྱིར་རོ།
A division by basic nature for the morality had by people of both these categories can also be made, succinctly, into three further types: the morality of restraint, the morality of collecting goodness, and the morality of working for all living beings. This is because every sort of morality that any bodhisattva ever has to practice is included into these three.
།ཅིའི་ཕྱིར་ཙུལ་ཁྲིམས་གསུམ་དུ་བྱས་ཤེ་ན། ཉན་ཐོས་ཀྱི་ཐེག་པ་ལ་ཉོན་མོངས་རྟཟེ་འཇིལ་བའི་སོ་ཐར་དང་རྐྱེན་ཡོད་ཀྱང་རེ་ཞིག་མི་ལྡང་བའི་བསམ་གཏན་གྱི་སྡོམ་པ་དང་། རྒྱུན་གཅོད་པའི་ཟག་མེད་ཀྱི་སྡོམ་པ་གསུམ་ཡོད་པ་དང་གྲངས་མཐུན་པར་བྱས་པའོ་ཞེས་འགྲེལ་པ་རྣམས་ལས་འཆད་མོད་ཀྱང།
“Why is it,” one may ask, “that you make this division into three different types of morality?” Admittedly there are commentaries which explain that this division into three is meant to coincide with the division made in the way of the listeners, where the vows are described as three:
1) The vows of individual freedom, which function to take the soften the mental afflictions;
2) The vows of meditation, where given the right circumstances the mental afflictions could still arise but don’t for the time being, since one is in a state of meditation; and
3) The unstained vows, where the mental afflictions are discontinued completely.
བྱང་སེམས་ཀྱི་བྱ་བ་ནི་གཉིས་སུ་ཟད་དེ། རང་གི་རྒྱུད་དང་གཞན་གྱི་རྒྱུད་སྨིན་པར་བྱེད་པའོ། ། དང་པོ་ལ་ཉེས་སྤྱོད་སྤོང་བ་དང་ལེགས་སྤྱད་བསྡུ་བ་གཉིས་སུ་ངེས་པས་སྡོམ་པ༌དང་དགེ་བ་ཆོས་སྡུད་གཉིས་ཡིན་ལ། གཞན་སྨིན་པར་བྱེད་པ་ལ་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ཀྱི་ཙུལ་ཁྲིམས་དགོས་པའི་ཕྱིར་གསུམ་དུ་ངེས་སོ་ཞེས་བཤད་ན་ལེགས་སོ།
The activities of a bodhisattva though are limited to two: trying to ripen one’s own mental stream, and trying to ripen the mental streams of other beings. To accomplish the former, there are only two types of activities, no more and no less: giving up improper behavior, and accumulating good behavior. These are represented by two kinds of morality: the morality of restraining oneself, and the morality of collecting goodness. For ripening the minds of others, you need then the morality of working for the good of all living beings. As such there are precisely three types of morality. This is an excellent way of explaining the point.
།ཅིའི་ཕྱིར་ཙུལ་ཁྲིམས་གསུམ་གྱི་གོ་རིམས་དེ་ལྟར་ངེས་ཤེ་ན། ཉན་ཐོས་དང་ཐུན་མོང་བ་སྤོང་བའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ནི་ཕྱི་མ་གཉིས་ཀྱི་རྒྱུ་དང་ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པ་འཇུག་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ནི། བདག་མ་གྲོལ་བས་གཞན་སྒྲོལ་བར་མི་རིགས་བདག་མ་ཞི་བས་གཞན་ཞི་བར་མི་འགྱུར་ཞེས་གསུངས་པས་དགེ་བ་སྡུད་པ་དང་པོར་མ་བྱས་ན་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་བྱེད་པར་མི་འགྱུར་བས༌རིམ་པ་ངེས་པར་ས་མུ་དྲ་མེ་གུས་བྱས་ཟེར་བའི་འགྲེལ་པར་བཤད་པ་ལྟར་འཐད་དོ།
“Why,” one may continue, “is the order of the three types of morality fixed that way?” The morality of giving up improper behavior, which is shared with those of the listener way, is a cause that leads into the latter two types. As for the types of morality which are not shared with this way, you could hardly work for the sake of all other beings if you hadn’t yet accomplished collecting goodness for yourself; as the text says,
You can hardly free others
Before you free yourself;
You can hardly bring others to peace
Before you reach peace yourself.
This is how the order is explained in the commentary said to have been authored by Samudra Megha, and the explanation is correct.
།རང་བཞིན་ལ་གསུམ་ལས། སྡོམ་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ནི། སོ་ཐར་གྱི་སྡོམ་པ་རིས་བདུན་པོ་སྟེ་དེ་ཡང་དགེ་སློང་ཕ་མ་དང་དགེ་སློབ་མ་དང་དགེ་ཙུལ་ཕ་མའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ནི་རབ་བྱུང་གི་ཕྱོགས་དང་དགེ་བསྙེན་ཕ་མའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ནི་ཁྱིམས་པའི་ཕྱོགས་ཡིན་ནོ།
Here next is the basic nature of each of these three kinds of morality. The first is the morality of restraining oneself, and it consists of the seven different types of freedom vows. These are first of all the morality observed by a full monk or full nun, an intermediate nun, and a novice monk or novice nun for the category of those who have left the home life. For the layman category, there are the lifetime layman’s vows of a man or woman.
།སོ་ཐར་རིས་བརྒྱད་ཡོད་ཀྱང་བསྙེན་གནས་མ་གསུངས་པ་ནི་སྡོམ་པ་ཉི་ཤུ་པའི་དཀའ་འགྲེལ་ལས། ཉིན་ཞག་གཅིག་པའི་ཡང་དག་པར་བླངས་པ་ནི་དཀའ་བ་སྤྱོད་པ་དང་འདོད་པ་ལས་དབེན་པ་མ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་ཡུན་རིང་པོར་རྗེས་སུ་མ་འབྲེལ་བའི་ཕྱིར་འདི་ལ་འོས་པ་མ་ཡིན་པས་མ་བསྟན་ནོ། ། ཞེས་གསུངས་པ་ལྟར་རོ།
There are actually eight different types of freedom vows. The reason that the one-day vow is not mentioned in this context can be understood as explained in the Commentary on the Difficult Points in the Twenty Verses on Vows, which says: Consider the one which you uphold for only a single day. It is not mentioned in this regard because it doesn’t really fit: it does not involve the hardship and is not removed from desire, and it does not continue on for any extended length of time.
[The following selections are taken from the Highway for Bodhisattvas, ff. 518-519, 533, and 536.]
གལ་ཏེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་བཟུང་ནས་དེའི་བསླབ་པ་ཉམས་སུ་ལེན་པ་ནི་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ཐེག་པ་ལ་འཇུག་ན་ཡིན་གྱི། གསང་སྔགས་ཀྱི་སྒོ་ནས་འཇུག་པ་ལ་མི་དགོས་པས་བྱང༌ཆུབ་སེམས་དཔའ་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ལམ་མ་ཡིན་ནོ་སྙམ་ན།
Someone might think the following:
This custom of taking the vows of the bodhisattva and then following the various precepts is something that applies only to those who have entered the way of the perfections. It is not something which is necessary for
those who have entered through the gateway of the teachings of the secret word. Therefore this is not a path for each and every bodhisattva.
འདི་ནི་ལོག་པར་རྟོག་པ་ཆེན་པོ་ཡིན་ཏེ་དཔལ་སམ་བུཨུ་ཏི་དང་རྡོ་རྗེ་མཁའ་འགྲོ་དང་རྡོ་རྗེ་རྟཟེ་མོ་རྣམས་སུ། བྱང་ཆུབ་སེམས་ནི་བླ་ན་མེད།
།དམ་པ་བདག་གིས་བསྐྱེད་པར་བགྱི།
།ཙུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ནི་བསླབ་པ་དང་།
།དགེ་བའི་ཆོས་ནི་སྡུད་པ་དང་།
།སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ཙུལ་ཁྲིམས་གསུམ།
།སོ་སོར་བརྟན་པོར་བདག་གིས་གཟུང་།
This is an immense misconception, for the following is found in the glorious Tantra of Sambhuti, and in the Tantra of the Angel of Diamond, and in the Peak of Diamond:
I will seek to develop the highest state of mind,
The matchless wish to attain enlightenment.
I will keep, and keep firmly, each of the following three:
The training of morality,
The morality of collecting goodness,
And the morality of working for every sentient being.
ཞེས་རྡོ་རྗེ་ཐེག་པའི་སྡོམ་པ་འཛིན་པ་ན་སེམས་བསྐྱེད་ནས་ཙུལ་ཁྲིམས་རྣམ་པ་གསུམ་ལ་སློབ་པར་ཁས་བླངས་པ་དང་སྦྲེལ་ནས་རིགས་ལྔའི་སྡོམ་པ་འཛིན་པ་དགོས་པར་གསུངས་ཤིང་།
The point being made here is that, when you take vows of the diamond way, you must also take the vows of the five Buddha classes, and in conjunction with these you must agree to develop the wish for enlightenment and then practice the three different types of morality.
དཀྱིལ་འཀོར་གྱི་ཆོ་ག་ཁུངས་ཐུབ་པ་དུ་མར་ཡང་ཐུན་མོང་དང་ཐུན་མོང་མ་ཡིན་པའི་སྡོམ་པ་གཉིས་གཉིས་འཛིན་དགོས་པར་གསུངས་པའི་ཐུན་མོང་བ་ནི་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་།
A great many authoritative texts on the ritual for entering various secret worlds also state that one must take on two separate sets of vows: the ones that are shared and the ones that are not. The ones that are shared are none other than the bodhisattva vows.
སེམས་བསྐྱེད་ནས་བྱང་སེམས་ཀྱི་བསླབ་པ་བཟུང་སྟེ་ཁས་ལེན་བྱས་པ་ལྟར་ཙུལ་ཁྲིམས་གསུམ་མམ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པ་དྲུག་ལ་སློབ་པ་ལས་གཞན་པའི་ལམ་ཕ་རོལ་ཏུ་ཕྱིན་པའི་ཐེག་པ༌ཆེན་པོ་ལ་ཡང་མེད་པའི་ཕྱིར་དང་།
Moreover, you do when you commit yourself to the wish for enlightenment also agree to keep the various precepts of the bodhisattva. And there is no path in the great way, the way of the perfections, which is anything else than the training in the three types of morality, in the six perfections.
དེ་ཡང་གསང་སྔགས་ཀྱི་རྒྱུད་སྡེ་བཞི་གང་གི་སྒོར་འཇུག་ཀྱང་དགོས་པའི་ཕྱིར་སེམས་བསྐྱེད་དང་ཕར་ཕྱིན་དྲུག་གི་ལམ་ནི་རྡོ་རྗེ་ཐེག་པ་དང་། ཕར་ཕྱིན་གྱི་ཐེག་པ་གཉིས་ཀྱི་ལམ་ཐུན་མོང་བ་ཡིན་གྱི་སྔགས་ཀྱི་ཐེག་པ་བས་རྣམ་པ་ཐམས་ཅན་དུ་འདོར་དུ་མི་རུང་ངོ་།
Moreover, it doesn’t matter which of the four different groups of the teachings of the secret word which you use to enter the secret path: in every case you will need the path of the wish for enlightenment, and the six perfections. This path is common then to both the diamond way and the way of the perfections; it would be totally wrong for anyone following the way of the secret word ever to disregard it.
དེས་ན་བྱང་སར་སྡོམ་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ངོས་བཟུང་བའི་སྐབས་སུ་སོ་ཐར་རིས་བདུན་ལ་གསུངས་པ་ནི། སོ་ཐར་རིས་བདུན་དངོས་དང་དེ་དག་དང་བྱང་སེམས་ཡི་སྡོམ་པ་གཉིས་ཐུན་མོང་བའི་རང་བཞིན་གྱི་ཁ་ན་མ་ཐོ་བ་སྤོང་བ་གཉིས་ཆར་ལ་གོ་བར་བྱའི་རིས་བདུན་འབའ་ཞིག་ལ་མི་གཟུང་ངོ་།
When the text of the Bodhisattva Levels is covering the morality of restraint and says that there are seven different categories of freedom vows, here is what it means. You should understand this statement as referring both to the actual seven different categories of these vows, and also to the act of giving up the natural misdeeds which are common to both these vows and the vows of the bodhisattva. It does not mean to imply that we are restricted here only to the seven categories of the freedom vows.
འདི་ལ་སོ་ཐར་དང་ཐུན་མོང་བའི་རང་བཞིན་གྱི་ཁ་ན་མ་ཐོ་བ་སྤོང་བའི་སྡོམ་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་ནི། བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་བཟུང་བ་དང་མཉམ་དུ་སྐྱེ་བས་དེ་དང་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་ལ་རྟེན་དང་བརྟེན་པ་རྟཟི་བའི་དོན་མེད་ལ། སོ་ཐར་རིས་བདུན་དངོས་ལྟ་བུ་ལ་ནི་སྔར་མ་བླངས་ཀྱང་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་སྐྱེ་ཡང་སོ་ཐར་གྱི་རྟེན་དུ་རུང་ན་སྔོན་དུ་ཁྱིམ་པ་དང་རབ་བྱུང་གང་རུང་གི་སོ་ཐར་ཞིག་བླང་བར་བྱ་སྟེ། གཞན་དུ་ན་རྒྱལ་བའི་བསྟན་པའི་རིམ་པ་ལས་འདས་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་ཏེ། དཔེར་ན་དགེ་ཙུལ་མ་བླངས་པར་དགེ་སློང་གི་སྡོམ་པ་བླངས་ན་སྐྱེ་མོད་ཀྱང་བྱར་མི་རུང་བ་བཞིན་ནོ།
We should clarify this act of giving up the natural misdeeds which are shared with the vows of freedom. It occurs within you at the same time that you take on the vows of the bodhisattva. The point here is not so much that these two should be considered a basis and something resting upon that basis. Rather, if we are
considering the actual seven categories of freedom vows, it is true that the bodhisattva vows will form within one even if he has never taken these freedom vows before. Nonetheless, if one is a kind of person who could properly take on these freedom vows, one should before accepting the bodhisattva vows take on either one of the sets of freedom vows for layman, or else those for ordained people. Otherwise you would transgress the proper order of the teachings of the Victors; it would be like becoming a full monk without ever having taken on the vows of a novice: although it is quite true that the vows would form within one, it is not something that would be entirely appropriate.
།རྟེན་མེད་པ་ཁ་ཅིག་ན་རེ། རང་དོན་གྱི་བསམ་པ་མ་ལོག་ན་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་མི་སྐྱེ་བའི་ཕྱིར་སྐྱེ་བའི་གེགས་ཡིན་ལ། བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་ལྡན་གྱིས་རང་དོན་གྱི་བསམ་པ་བསྐྱེད༌ན་སྡོམ་པ་དེ་ཉམས་པར་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་གནས་པའི་གེགས་སོ་ཞེས་ཟེར་བ་ནི། སོ་ཐར་གྱི་སྡོམ་པ་དང་ཐེག་དམན་གྱི་བསམ་པ་གཉིས་ཁྱད་པར་མ་ཕྱེད་པའི་འཁྲུལ་པ་སྟེ། འདི་ལྟར་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་སྐྱེ་བ་ལ་ཐེག་དམན་གྱི་བསམ་པ་གཏང་སྒོས་ཀྱང་སོ་ཐར་གཏང་མི་དགོས་ལ་ཐེག་ཆེན་གྱི་སྡོམ་ལྡན་གྱིས་ཐེག་དམན་གྱི་བསམ་པ་བསྐྱེད་ན་ཐེག་ཆེན་ལས་ཉམས་ཀྱང་སོ་ཐར་མི་གཏོང་སྟེ།
Some with no proper basis say the following:
If one is not successful in stopping his or her tendency to think first of himself or herself, then the vows of the bodhisattva cannot form within one. In this sense, the vows of freedom are an obstacle to the formation of the bodhisattva vows.
If one already has the bodhisattva vows and then develops the tendency to think first of himself or herself, then the vows of the bodhisattva are damaged. In this sense, the vows of freedom are an obstacle to the continuation of the bodhisattva vows as well.
This viewpoint is a blunder where the person expressing it has failed to make a distinction between the freedom vows and the motivation of the lower way. Although it is the case that one must give up the motivation of the lower way in order for the vows of the bodhisattva to form within him or her, it is not true that one must give up the vows of freedom. It is equally true with someone who possesses the bodhisattva vows that if they develop the motivation of the lower way they slip away from greater way, but it is not the case that they lose their freedom vows.
སོ་ཐར་ནི་ཐེག་པ་གཉིས་ཀྱི་ཐུན་མོང་བ་ཡིན་པའི་ཕྱིར་དང་བསམ་པ་དེ་སོ་ཐར་གྱི་གཏོང་རྒྱུར་མ་རིགས་པའི་ཕྱིར་དང་སོ་ཐར་གྱི་སྡོམ་ལྡན་གྱིས་སྡོམ་པ་གོང་མ་ལེན་པ་ནི་ཕུན་སུམ༌ཙོགས་པའི་རྟེན་དུ་འགྱུར་བའི་ཕྱིར་རོ།
It is moreover the case that the freedom vows are shared by both of the two ways, and that developing the motivation mentioned could not be something that makes you lose your freedom vows, and that the very highest and most excellent form of life is when someone who possesses the vows of freedom then takes on the higher types of vows.
།དེ་ལྟར་ན་སྡོམ་པ་གོང་མ་ལ་གནས་པས་འོག་མ་འདོར་བར་བྱེད་པ་ནི་རྒྱལ་བའི་བསྟན་པའི་རྟཟ་བ་གཅོད་པར་བྱེད་པ་སྐྱེ་དགུའི་ཕན་བདེའི་ལོ་ཐོག་གི་སེར་བ་ཆེན་པོ། གཞུང་གོང་འོག་གི་གནད༌གཏན་ནས་མ་གོ་བའི་ལོག་པར་རྟོག་པ་ཡིན་པས་རྒྱང་རིང་དུ་དོར་བར་བྱའོ།
Therefore the idea that those who are keeping the higher vows must give up the lower vows is much like a fierce rain of hail, which descends to destroy the very root of the teachings of the victorious Buddhas, and chops down the rich crops of all the goodness and happiness that could come to every living creature. It is the
totally blind idea of a person who has absolutely no understanding of the essential points of the important scriptures of the entire range of Buddhist schools. As such you must carry this idea far away from you, and throw it out like rubbish.
།བློ་ལྡན་ཁྱད་པར་འཕགས་པ་ཡིས།
།དགེ་སློང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་ནི།
།ཐབས་ལ་མཁས་པས་ཐམས་ཅད་དུ།
།རྨི་ལམ་དུ་ཡང་འགལ་མི་བསམ།
།ཞེས་སོགས་ཀྱིས་རྒྱས་པར་གསུངས་སོ།
The texts describe it extensively, in quotations like the following:
Those who possess an exceptional form of intelligence
Should use their skillful means, in every situation,
To avoid at any cost ever transgressing, even in a dream,
The morality of the monks, and of the bodhisattvas.
།མདོ་སྡེ་དུ་མར་ཡང་འཁོར་ལོས་སྒྱུར་བའི་རྒྱལ་པོ་ཁྱིམ་ན་གནས་པའི་སེམས་དཔའ་ཆེན་པོ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྤྱོད་པ་ལ་རིང་ནས་བསླབས་པ་དུ་མས་ཀྱང་ཁྱིམ་སྤངས་ཏེ་རབ་ཏུ་བྱུང་ཞིང་བསྙན་པར་རྫོགས་པ་ཆེད་དུ་གཉེར་ནས་མཛད་པར་གསུངས་པའི་ཕྱིར། སོ་སོར་ཐར་པའི་སྤྱི་དང་དེའི་ནང་ནས་ཀྱང་རབ་ཏུ་བྱུང་བའི་སྡོམ་པ་རྣམས་ནི་ཐེག་པ་མཆོག་ལ་གནས་པ་རྣམས་ཀྱིས་གཅེས་སྤྲས་སུ་གཟུང་དགོས།
We see moreover in many sutras descriptions of those beings who had reached the level of the Emperor of the World, and who were people living the home life – great bodhisattvas who had spent many years practicing the activities of the bodhisattvas. As a result, a great number of them gained a great desire to leave the home life and take ordination, and this is what they did. Given all these facts, those who are living the life of the supreme way should in fact cherish deeply the vows of freedom in general, and especially the vows for those who have left the home life.
[The following selections are taken from the Highway for Bodhisattvas, ff. 570-5, 582-3, and 588-9.]
།སློབ་དཔོན་ཀླུ་སྒྲུབ་ཀྱིས་སེམས་བསྐྱེད་པའི་ཆོ་ག་མཛད་ཀྱི་དེ་ལས་ཟུར་པའི་སྡོམ་པའི་ཆོ་ག་མ་མཛད་དོ། ། འོན་ཀྱང་སེམས་བསྐྱེད་པའི་ཆོ་ག་ལས། བྱང་ཆུབ་མཆོག་གི་སེམས་ནི་བསྐྱེད་པར་བགྱི། ། སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་བདག་གིས་མགྲོན་དུ་གཉེར། །བྱང་ཆུབ་སྤྱོད་མཆོག་ཡིད་འོང་སྤྱད་པར་བགྱི། ། འགྲོ་ལ་ཕན་ཕྱིར་སངས་རྒྱས་འགྲུབ་པར་ཤོག་། དེ་སྐད་ལན་གསུམ་བཟླས། བྱང་ཆུབ་ཏུ་སེམས་བསྐྱེད་པའོ། ། ཞེས
Master Nagarjuna composed a text for a ceremony to formally raise the wish for enlightenment within one’s mind, but did not compose any separate text for a ceremony to take on the vows. The following lines though do occur in his ritual for raising the wish:
Recite the following three times, in order to raise within your own mind the Wish for Enlightenment:
I swear to gain the ultimate
Wish for Buddhahood,
And take all living kind in my care;
I swear I will sweetly do
All those highest deeds
That Bodhisattvas do.
For the sake of all, let me be the Buddha.
ལམ་སྒྲོན་གྱི་འགྲེལ་པར་ཡང་ཇོ་བོས་མཛད་པའི་སེམས་བསྐྱེད་དང་སྡོམ་པའི་ཆོ་ག་ནི་ཀླུ་སྒྲུབ་དང་ཐོགས་མེད་དང་ཞི་བ་ལྷའི་ལུགས་ཡིན་པར་གསུངས་སོ། ། དེའི་ཕྱིར་འཕགས་པ་ཀླུ་སྒྲུབ་དང་འཕགས་པ་ཐོགས་མེད་གཉིས་ཆོ་གའི་ཁྱད་པར་འགའ་ཞིག་མི་འདྲ་བ་མ་གཏོགས་པ་སྡོམ་པ་འཐོབ་པའི་ཆོ་ག་ལ་དོན་ལ་ཁྱད་པར་མེད་དོ།
In the commentary to the Light on the Path as well it states that the ceremonies composed by Lord Atisha for raising the wish for enlightenment within oneself and for taking on the vows represent the system followed by Masters Nagarjuna, Asanga, and Shantideva. So despite the fact that there are a few minor differences in the wording of the ceremonies composed by Arya Nagarjuna and Arya Asanga, there is no difference at all in their actual meaning.
སློབ་དཔོན་དགྲ་ལས་རྣམ་པར་རྒྱལ་བས་ནི་སྨོན་འཇུག་དང་སྡོམ་པ་གཟུང་བའི་རིམ་པ་གཉིས་མཛད་ལ། དཔལ་མར་མེ་མཛད་ཀྱིས་ཀྱང་སེམས་བསྐྱེད་པ་དང་སྡོམ་པའི་ཆོ་ག་སོ་སོར་མཛད་ཅིང་། མདོ་ཀུན་ལས་བཏུས་ཀྱི་འགྲེལ་པ་དང་། སྤྱོད་འཇུག་གི་འགྲེལ་པར་ནག་པོ་པས་ཀྱང་སྨོན་འཇུག་གི་ཆོ་ག་སོ་སོ་བའི་རྣམ་གཞག་མཛད་དོ།
Master Jetari describes a two-step process of committing oneself (1) to the wish in the form of a prayer and to the wish in the form of action; and then (2) taking the vows. The glorious Dipamkara (Atisha) as well delineates separate ceremonies for both raising the wish for enlightenment within one’s mind and then taking on the vows. The commentary to the Compendium of the Sutras, and the commentary to the Bodhisattva’s Way of Life by Master Nakpopa too, make separate presentations for ceremonies in which one commits to the wish as a prayer and the wish in action.
།འདི་ལ་འཇུག་པ་དང་སྡོམ་པའི་ཆོ་ག་ཐ་དད་པར་མཛད་པ་འཐད་སྙམ་པ་མེད་ལ་སྨོན་པའི་ཆོ་ག་སྔོན་དུ་བླངས་ནས་བརྟན་པར་བྱས་ཏེ་ཕྱིས་སྡོམ་པའི་ཆོ་ག་མཛད་པའི་གཤེས་གཉེན་གོང་མ་རྣམས་ཀྱི་ལུགས་ནི་སྡོམ་པ་བརྟན་པར་འགྱུར་བའི་ཐབས་བཟང་པོའོ།
It does not seem in my opinion correct to establish separate ceremonies for committing to the wish in action and then taking the vows. It is the case though that, when you go through a ceremony for committing to the wish in the form of a prayer first, you make this prayer even more firm in your mind. Then if later you perform the ceremony for taking the vows, the vows themselves are much more firm as well. This is an excellent method which has been followed by the spiritual guides of our tradition in the past.
།དཀྱུས་ཀྱི་དོན་ལ་གཉིས། བླ་མ་ཡོད་པའི་ཆོ་ག་དང་། བླ་མ་མེད་པའི་ཆོ་གའོ། ། དང་པོ་ལ་གསུམ, སྦྱོར་བ་དང་། དངོས་གཞི་དང་། མཇུག་གི་ཆོ་གའོ།
The continuation of our explanation has two parts: a description of the ceremony for taking the vows with a Lama, and description of the ceremony for taking the vows without a Lama. There are three sections to the first point as well: the preparation, the main stage, and then the conclusion.
།དང་པོ་ལ་ལྔ། གསོལ་བ་གདབ་པ། ཙོགས་སྒྲུབ་པ། སྡོམ་པ་མྱུར་དུ་བསྐུལ་བ། སྤྲོ་བ་བསྐྱེད་པ། བར་ཆད་དྲི་བའོ།
The preparation itself has five different steps: the request, the assemblage, the exhortation to hurry, the feeling of joy, and the questions concerning obstacles.
།གསོལ་བ་གདབ་པ་ལ་གཉིས། གང་ཟག་གི་ཁྱད་པར་དང་། ཆོ་གའི་ཁྱད་པར་རོ། ། གང་ཟག་གི་ཁྱད་པར་ལ་གཉིས་ལས། རྟེན་གྱི་ཁྱད་པར་ནི།
There are two points concerning the request: details of the persons, and details of the ceremony. The details of the persons are two, the first being details of the kind of person.
སྡོམ་པ་ལེན་པའི་རྟེན་ལ་ཇི་འདྲ་ཞིག་དགོས་ཤེ་ན། བྱང་སེམས་ཁྱིམ་པའམ་རབ་བྱུང་གང་ཡང་རུང་བ་སྔར་བཤད་པའི་བྱང་སེམས་ཀྱི་བསླབ་པ་ཙུལ་ཁྲིམས་གསུམ་ལ་བསམ་པ་ཐག་པ་ནས་སློབ་པར་འདོད་ཅིང་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ཏུ་སྨོན་ལམ་བཏབ་པ་སྟེ་གདམས་ངག་བཞིན་དུ་སྨོན་པའི་སེམས་བསྐྱེད་པའོ།
“What kind of person,” you may ask, “must you be to take the vows?” The bodhisattva can be either a layperson or someone who is ordained. They must feel a wish from the bottom of their hearts to practice the training for bodhisattvas that we have described above; that is, the three kinds of morality. They must also have raised up in their hearts the prayer of the wish for enlightenment – they must have made the prayer to achieve total Buddhahood in the proper way, following the instructions.
།སྡོམ་པ་བཟུང་བ་ཏཟམ་བྱེད་ཀྱི་བྱང་སེམས་ཀྱི་བསླབ་པ་ལ་སློབ་འདོད་མེད་པ་དང་སྨོན་སེམས་མ་བསྐྱེད་པ་ལ་ནི་སྡོམ་པ་སྦྱིན་པར་མི་བྱའོ།
One should not grant the vows to someone who is only taking the vows, but who has no interest in practicing the training for bodhisattvas; neither should one give these vows to someone who has not yet felt the wish in the form of a prayer in their hearts.
།དེ་ལྟར་སྡོམ་པ་ཡང་དག་པར་བླང་བར་འདོད་པའི་བྱང་སེམས་ལ་བརྟན་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར་སྡོམ་པ་སྟེར་བའི་སྔ་རོལ་ནས་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡེ་སྣོད་ཀྱི་མ་མོ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་ས་འདི་ལས་བྱང་སེམས་ཀྱི་བསླབ་པའི་གཞི་དང་ཉེས་པའི་གནས་གང་དག་བསྟན་པ་དེ་དག་བསྒྲག་པར་བྱ་སྟེ།
If there is a person who does have the right intention to take the vows, there is something you should do then first before you grant them, for it will make their vows more firm. This is to inform the candidate thoroughly of the various points in which a bodhisattva must train himself or herself, and of the various mistakes they must avoid, as described in the great mother work within the body of bodhisattva literature: this very Bodhisattva Levels.
དེ་ལྟར་བཤད་པ་ལ་གལ་ཏེ་ནུས་སམ་མི་ནུས་སྙིང་ནས་བརྟགས་ཤིང་ཤེ་རབ་ཀྱིས་སོ་སོར་བརྟགས་ནས་སྡོམ་པ་ཡིན་པ་ལ་སྤྲོ་བར་གྱུར་ལ་རང་མི་འདོད་བཞིན་དུ་ཕ་རོལ་པོས་ཡང་དག་པར་འཛིན་དུ་བཅུག་པའི་ཕྱིར་ཡང་མ་ཡིན། ཕ་རོལ་པོ་དང་འགྲན་པའི་ཕྱིར་ཡང་མ་ཡིན་ན་བྱང་སེམས་བརྟན་པོར་རིག་པར་བྱ་སྟེ། ཙུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་ཡང་དག་པར་བླང་བ་འདིས་ཆོ་ག་བཞིན་དུ་དེས་ཀྱང་མནོད་པར་བྱ་ཞིང་དེ་ལ་དཔོག་པར་ཡང་བྱའོ།
The reason for explaining all this to the candidate is so that he or she can look into his or her own heart and see whether or not they will be able to keep the vows; it is so they can analyze the situation intelligently, and then take the vows, and do so with joy. The point is not to somehow force the person into accepting the vows against their will. It is important as well that the person not see themselves as trying to keep up with what others are doing and take the vows for this reason. Understand that if you give the vows thus properly, and with the proper ritual, they will be strong; be certain to do everything with your eyes open.
།དེ་ལྟར་ན་འདི་ནི་འདུལ་བ་དང་མི་འདྲ་བས་སྡོམ་པ་མ་བཟུང་བའི་སྔ་རོལ་ཏུ་ལེགས་པར་མཉན་ནས་ཤེས་པར་བྱས་ཏེ་བསླབ་པ་བསྲུང་བ་ལ་བློ་བརྟན་པར་གྱུར་པ་ན་སྡོམ་པ་བླང་ངོ་། ། བསམ་པ་དེ་དག་དང་ལྡན་ན་སྡོམ་པ་སྐྱེ་ཡི། མི་ལྡན་ན་མི་སྐྱེ་བ
In this sense the bodhisattva vows are unlike the freedom vows; before you take them, you must go for teachings on them and understand them thoroughly. With this your intentions to keep the vows carefully will be strengthened, and then you are ready to take them. It is said that if you do have these intentions the vows will form within you as you take them, and that they will not form if you do not.
ཡུལ་གྱི་ཁྱད་པར་ནི། སྡོམ་པ་ལེན་པའི་ཡུལ་ལ་ཇི་འདྲ་བ་ཞིག་དགོས་ཤེ་ན། བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་སྨོན་ལམ་བཏབ་པ་སྟེ་སྨོན་སེམས་བསྐྱེད་པ་ཆོས་མཐུན་པ་བ་སྟེ་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་ལ་གནས་པ་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ལ་མཁས་པ་བསླབ་པ་ནོད་པར་གསལ་བ་ལ་སོགས་པའི་ངག་གི་རྣམ་པར་རིག་བྱེད་ཀྱི་ཙིག་འབྲུ་འཛིན་ནུས་ཤིང་དོན་གོ་བར་ནུས་པ་ལས་བླང་ངོ་།
Here secondly are the details of the person from who you receive the vows. “And what kind of person is it,” you may ask, “from whom we must take the bodhisattva vows?” The person should be one who has made the bodhisattva prayer; that is, who has raised within himself the wish in the form of a prayer. He or she must also be someone who is “acting consistently,” which means that they are keeping the vows of the bodhisattva well. They should be a master of the teachings of the greater way, and should be able to memorize the words of the ceremony and communicate them clearly in speech to the person taking the vows, and so on. Finally they must be able to hear and comprehend the responses of the candidate.
།ཇི་འདྲ་བ་ལས་མི་བླང་ཞེ་ན། མཁས་པ་ཡིན་དུ་ཟིན་ཀྱང་བྱང་སེམས་ཐམས་ཅད་ལས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔས་སྡོམ་པ་ནོད་པར་མི་བྱ་སྟེ་བསམ་པ་དང་སྦྱོར་བ་ཉམས་པའོ། ། དེ་ལ་བསམ་པ་ཉམས་པ་ནི། དད་པ་མེད་པ་སྟེ་སྡོམ་པ་ལ་ཆེར་མ་མོས་ཤིང་འབྲིང་དུ་མི་འཇུག་ལ་ཆུང་ཆུང་མི་རྟོག་པའམ་མི་རྟཟོལ་བའོ། ། སྦྱོར་བ་ཉམས་པ་ནི། ཕྱིན་དྲུག་གི་སྦྱོར་བ་ཉམས་པ
“What kind of person,” one may continue, “should we not take our bodhisattva vows from?” Bodhisattvas should not accept the bodhisattva vows from just any bodhisattva that there is, even if they seem very learned; rather they should avoid those whose intentions or practice have degenerated. The person’s intentions have degenerated if they have lost their faith, which means on a gross level that they no longer wish to keep the vows, and on a medium level that they no longer practice them, and on a more subtle level that they are no longer “thinking,” which means making good efforts in their vows. The practice has degenerated when the person’s attempts to follow the six perfections have failed.
མདོར་ན་ས་ཕྱོགས་བྱི་དོར་ལེགས་པར་བྱ་ཞིང་ལེགས་པར་བརྒྱན་པར་བྱས་ནས་སྟོན་པའི་སྐུས་ཐོག་དྲངས་པའི་རྟེན་མང་དུ་བཤམ། ཕྱོགས་བཅུའི་རྒྱལ་བ་སྲས་བཅས་རྣམས་མངོན་སུམ་པ་ལྟ་བུར་དམིགས་ཏེ་དེ་དག་གི་ཡོན་ཏན་དྲན་པ་སྔོན་དུ་འགྲོ་བ་ཅན་གྱི་དད་པ་དྲག་པོས།
To put briefly, you should first sweep and clean the area well, and then decorate it. Then you should set out many holy images, with an image of the Teacher at their head. Try first then to feel an intense emotion of faith, which you can bring on by imagining that you can actually see the victorious Buddhas and their sons and daughters, come before you from every corner of the universe, and then concentrating upon their fine spiritual qualities.
བླ་མ་སེང་གེའི་ཁྲི་ལ་བཞུགས་པར་གསོལ་བ་ལ་ཆོ་ག་ནས་གསུངས་པ་ལྟར་སངས་རྒྱས་ཀྱི་འདུ་ཤེས་བྱ། མེ་ཏོག་དང་བདུག་པ་དང་སྤོས་དང་མར་མེ་ལ་སོགས་པ་བཟང་ལ་མང་བ་མཛེས་པར་བཤམ། ཕྱག་དང་བསྟོད་པ་སྔོན་དུ་འགྲོ་བས་མན་དལ་དང་མཆོད་པ་རྣམས་སོ་སོར་དཀོན་མཆོག་དང་བླ་མ་ལ་བླ་མས་སློབ་མའི་བློ་ལེགས་པར་ཁྲིད་ཅིང་དབུལ་དུ་གཞུག་གོ།
With this feeling in mind, focus upon your Lama, seated upon a lion throne, and think of him or her as they are described in the ritual – as actually being the Buddha himself. Set forth excellent, lovely and plentiful offerings: flowers, and scents, and incense, lamps and all the rest. Make prostrations and then recite verses of praise, followed by a mandala and offerings presented individually to each of the three Jewels, and to your Lama. The Lama should instruct the student well in the proper procedures, and show them how to carry out this ritual.
།དེ་དག་གི་དོན་བསྡུས་ཏེ་སྡོམ་པ་ཉི་ཤུ་པར་གསུངས་པ་ནི།
།སངས་རྒྱས་སྲས་དང་བཅས་རྣམས་ལ།
།གུས་པས་ཕྱག་འཙལ་ཅི་ནུས་མཆོད།
།ཕྱོགས་དུས་ཀུན་ན་བཞུགས་པ་ཡི།
།བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་ཀྱི་ཁྲིམས།
།བསོད་ནམས་ཀུན་གྱི་གཏེར་གྱུར་གང་།
།དེ་ནི་བསམ་པ་དམ་པ་ཡིས།
།བླ་མ་སྡོམ་ལ་གནས་ཤིང་མཁས།
།ནུས་དང་ལྡན་ལས་བླང་བར་བྱ།
།དེ་ཙེ་དེ་ལ་དགེ་བའི་ཕྱིར།
།སངས་རྒྱས་སྲས་དང་བཅས་རྣམས་ཀྱིས།
།དགེ་བའི་ཐུགས་ཀྱིས་རྟག་པར་ཡང་།
།བུ་སྡུག་འདྲ་བར་དོངས་པར་འགྱུར།
We may summarize all these points by quoting the Twenty Verses on Vows:
Prostrate with reverence, offer as you are able
To the enlightened Buddhas, and to their sons and daughters.
Take upon yourself the code of every bodhisattva
In every time, in every corner of the universe.
This code is a mine of gold, every merit lies in it;
With the highest of intentions, take it on yourself
From a Lama keeping all these vows very well himself,
One who is a master of them, one with ability.
At that time, because of all the virtue that there is,
The Buddhas of the victory, along with their sons and daughters
Look on you forever, from the virtue of their hearts,
As if you were their daughter, as if you were their son.
།ཞེས་པ་དེ་ཙིག་རྐང་དང་པོ་གཉིས་ནི་སྦྱོར་བའི་ཆོ་གའི་མཙོན་བྱེད་དོ། ། དེ་ནས་དྲུག་ནི་བླང་བྱ་དང་ལེན་པའི་བསམ་པ་དང་བླང་བའི་ཡུལ་སྟོན་པ་ཡིན་ལ། དེ་ནས་རྐང་པ་བཞི་ན༌ིཕན་ཡོན་གྱིས་གཟེངས་བསྟོད་པ་སྟེ་མཇུག་ཆོག་གི་མཙོན་བྱེད་དོ།
The first two lines here represent the entire process of the preparation stage of the ritual for taking the bodhisattva vows. The next six lines describe what you should take, and the motivation for doing so, and then the person from whom you should take these vows. The final four lines show how you uplift the candidate by speaking of the great benefits of the vows, which is meant to represent the concluding stage of the ceremony.
[The following selections are taken from the Highway for Bodhisattvas, by Je Tsongkapa (1357-1419), ff. 627, 638-641, 645, and 647-8.]
མདོར་ན་ཕམ་པ་གཅིག་བྱུང་ན་ཡང་ཙེ་དེ་ལ་ས་དང་པོ་ཐོབ་པ་མི་སྲིད་ཅིང་དེ་དང་ཉེ་བའི་རྒྱུ་ཙོགས་རྒྱ་ཆེན་པོ་སྔར་ཡོད་འཕེལ་བ་དང་སྔར་མེད་སྐྱེད་པའི་སྐལ་བ་མེད་ན༌ཕམ་པ་ཡང་དང་ཡང་དུ་བྱུང་ན་ལྟ་ཅི་སྨོས།
We may summarize these points as follows. If a person commits even one of the “defeats” (root downfalls], it is impossible for him or her to attain the first bodhisattva level within the same life. One also loses the spiritual fortune to see the close cause of this attainment, the great collection of virtue necessary to reach the first bodhisattva level, increase in its power (for whatever amount one has already collected) or occur in the first place (for whatever amount one has yet to collect). I need not mention then what happens when you commit these defeats over and over again.
དེའི་ཕྱིར་ཕམ་པ་བྱུང་ཡང་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་བླང་དུ་ཡོད་པས་སྙམ་དུ་མི་བསམ་པར་རྟཟ་ལྟུང་གིས་གཏན་མ་གོས་པ་ལ་སྲོག་བསྡོས་བྱའོ།
Therefore you must never think to yourself: “Well, even if I did commit one of the defeats, it doesn’t matter, I could take my bodhisattva vows over again.” Rather you must, at the cost of your very life, avoid ever being defiled by a root downfall of the vows.
མདོར་ན་རྟཟ་ལྟུང་བྱུང་བའི་དེ་མ་ཐག་ཡན་ཆད་དུ་སྨོན་སེམས་དང་མ་བྲལ་ན་སེམས་དེའི་མཐུས་རྟཟ་ལྟུང་བྱུང་ཡང་ལྟུང་བ་དེ་སྡོམ་པ་སླར་སྐྱེ་བ་ལ་གེགས་བྱེད་དུ་སྐྱེ་མི་ནུས༌ལ་བྲལ་ན་དེའི་ནུས་པ་འགོག་བྱེད་མེད་པས་སླར་གསོར་མི་རུང་ཞེས་པའོ།
Again we can summarize as follows. Suppose you commit a root downfall, but from the point just after you do so, and on, you do not lose your wish for enlightenment in the form of a prayer. The power of this kind of wish then prevents the fact that you have committed a root downfall from acting as a block that would stop the vows from ever growing again in you. If you lack this kind of wish though there would be nothing to block the power of the root downfall, and this would make your vows something that you could not restore. This is the point of the quotation.
གལ་ཏེ་ཀུན་དཀྲིས་ཆེན་པོར་འགྱུར་བ་ལ་དགག་པའི་སྒོ་ནས་ངོ་ཙ་ཁྲེལ་ཡོད་མ་སྐྱེས་པ་དང་ཉེས་དམིགས་སུ་མི་ལྟ་བ་གཉིས། སྒྲུབ་པའི་སྒོ་ནས་ཕྱི་མ་ལ་སྤྱོད་འདོད་དང་མགུ་ཞིང་དགའ༌བ་གཉིས་ཙང་བ་དགོས་ན་མེད་པ་གཉིས་གང་ནས་གཟུང་སྟེ་གང་གི་བར་དུ་མེད་པ་དང་ཡོད་པ་གཉིས་ཀྱང་གང་ནས་གཟུང་ཏེ་གང་བར་དུ་ཡོད་པ་དགོས་ཤེ་ན།
One may ask the following question:
You’ve said that, for a major instance of the “chains” to occur, the following case must hold. As for the aspect where something is missing, there must then be a failure for the emotions of shame and consideration to occur, and one must not consider his or her actions something wrong. As for the aspect where something is present, there must a desire to repeat the action in the future, and also pleasure and gladness with what one has done. Both of these aspects must be complete. From what point up to what point must the two lacks of something be, and from what point up to what point must the two occurrences of something be?
འདི་ལ་མེད་པ་གཉིས་ནི་ཀུན་སློང་བྱུང་བ་ནས་བརྟཟམས་ཏེ་དངོས་གཞི་རྫོགས་པའི་དེ་མ་ཐག་ཡན་ཆད་དུ་མེད་པ་རྒྱུན་ཆགས་པ་དགོས་ཀྱི་བར་དེ་དག་ཏུ་ངོ་ཙ་ཤེས་པའམ་ཁྲེལ་ཡོད༌པའམ་ཉེས་དམིགས་སུ་ལྟ་བ་གང་རུང་ཞིག་བྱུང་བ་ཀུན་དཀྲིས་ཆེན་པོའི་ཡན་ལག་མི་ཙང་ངོ་།
As for the two lacks of something, they must be continual from the point where one intends to do the action on through to the end of the actual commission of the deed. If though during this interval one feels any sense of shame or consideration, or else during this same interval considers his act to be wrong, then the necessary components of a major instance of the “chains” are not complete.
།དེ་བཞིན་དུ་ཡོད་པ་གཉིས་ཀྱང་དུས་དེ་དག་གང་རུང་དུ་བྱུང་ནས་དངོས་གཞི་རྫོགས་པའི་དེ་མ་ཐག་ཡན་ཆད་དུ་ཡིད་དེ་དག་ལས་མ་ལོག་པ་དགོས་ཀྱི་རིགས་འདྲ་བར་མ་ཆད་དགོས་ན་ཧ་ཅང་ཐལ་ལོ།
The case is similar for the two thoughts that must be present. They must occur during the same interval, and on from the completion of the commission of the deed on, in such a way that they are not stopped. It would be too much to say though that they had to occur in one’s mind in an unbroken stream throughout this whole period.
དེ་ཡང་སྤྱིར་སོ་ཐར་ཐེག་པ་ཆེ་ཆུང་གཉིས་ཀའི་རྟེན་ལ་ཡོད་པས་སོ་ཐར་ལ་ཐེག་པ་ཆེ་ཆུང་གཉིས་སུ་ཡོད་ཀྱང་སོ་ཐར་གྱི་བཅས་པ་གང་ལ་མཛད་པའི་གདུལ་བྱའི་གཏཟོ་བོ་ནི་ཐེག་དམན་གྱི་གང་ཟག་གོ། ཐེག་དམན་གྱིས་ནི་ཙེ་དེ་ལ་དགྲ་བཅོམ་ཐོབ་པར་ནུས་མི་ནུས་གང་ཡིན་ཡང་ཙེ་དེ་ལ་ཟག་པ་ཟད་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར་དུ་བསམ་པའི་གོ་ཆ་ཆེན་པོ་བགོས་ནས་མགོའམ་གོས་ལ་མེ་ཤོར་བ་གསོད་པ་ལ་བརྟཟོན་པ་ལྟ་བུའི་ཉོན་མོངས་སྤོང་བའི་བརྟཟོན་འགྲུས་རྟཟམ་དགོས་སོ།
Now generally speaking, the freedom vows can be had by persons of both the greater way and the lesser one, and so we can say that there are both greaterway and lesser-way vows of freedom. The disciples for whom these rules were primarily instituted though are persons of the lesser way. Whether or not those of the lesser way actually manage to attain the level of an enemy destroyer in this life, they must still don the armor of the great intention, in order to eliminate the impurities during their life; they must put forth a mighty effort to eliminate their mental afflictions, with the same effort they would apply in trying to extinguish the flames if their hair or clothes were to catch on fire.
།དེས་ན་སྡོམ་པ་ལེན་པ་ཡང་ཙེ་དེ་ལ་ཟག་པ་ཟད་པ་ཐོབ་པའི་ཕྱིར་དུ་ཡིན་པ་ལ། གལ་ཏེ་ཕམ་པ་འཆབ་བཅས་བྱུང་ན་དེས་སྐྱེ་བ་དེ་ལ་ཟག་པ་ཟད་པ་འཐོབ་མི་སྲིད་པར་བྱེད་པས་སྡོམ་པ་བླངས་པའི་དགོས་པའི་གཏཟོ་བོ་གཏན་ལྡོག་ལ།
And so when they take their vows they are doing so in order to eliminate all the impurities. If they were to commit one of the defeats, and if they concealed the fact, then this would prevent them from ever attaining the elimination of all their impurities in this life. The main purpose of their taking their vows then would be totally lost.
བྱང་སེམས་ལ་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པའི་དབང་དུ་བྱས་པའི་རྟཟ་ལྟུང་བྱུང་ཡང་སྡོམ་པ་མནོས་པའི་དགོས་པའི་གཏཟོ་བོ་མི་ལྡོག་པ་ནི་ཕྱིར་བཅོས་སུ་རུང་མི་རུང་གི་རྒྱུ་མཙན་དུ་གཟུང
It is not the case though that the main purpose for a bodhisattva to take his or her bodhisattva vows is lost even should he or she commit a root downfall of these vows. This then is the real reason why one of these two types of vows can be restored, and the other not. . .
འདི་ལ་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་འཕུལ་ན་ནི་སེམས་ཅན་མཐའ་ཡས་པའི་ཕན་བདེ་སྒྲུབ་པར་ཁས་བླངས་ནས་སྡོམ་པ་གཟུང་བ་བཅད་པས་ངན་འགྲོར་ལྷུང་ནས་ཡུན་རིང་དུ་འཁྱམ་དགོས་ཏེ། སེམས་ཅན་གཅིག་གི་བདེ་བ་བཤིག་པ་ལ་ཡང་ངན་འགྲོར་འགྲོ་དགོས་ན་ལུས་ཅན་མཐའ་དག་གི་བདེ་བ་བཤིག་ན་སྨོས་སུ་མེད་པའི་ཕྱིར་རོ་ཞེས་རྒྱུ་མཙན་དུ་མས་བསྒྲུབས་པའི་ཕྱིར་རོ།
Concerning this point, suppose someone gives back his or her bodhisattva vows. He or she has first agreed to accomplish the help and happiness of an infinite number of living beings, and then stopped keeping their vows altogether. As a result they will fall to the lower births, and then be forced to wander there for a very long time; for if one must pass to the lower realms for destroying the happiness of even a single living creature, what need is there to mention what happens when you destroy the happiness of a limitless number of beings? For this and many other reasons is the point above proven.
རྒྱུ་མཙན་དེ་རྣམས་ནི་སྨོན་སེམས་བཏང་བ་དང་དེ་མ་བཏང་ཡང་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་སྤྱོད་པའི་ཁུར་ཁྱེར་བའི་ཡི་དམ་བཏང་བ་གཉིས་འདྲ་བ་ཡིན་པས་རྣམ་པ་ཐམས་ཅད་དུ་དབུལ་དུ་མི་རུང་ངོ་། །དེའི་ཕྱིར་ལེགས་པར་བརྟགས་ནས་བླང་དགོས་ཏེ་གཞན་དུ་ན་ཉེས་དམིགས་ཤིན་ཏུ་ཆེ་བ
The above reasons all relate to a case where one gives up the wish for enlightenment in the form of a prayer; and even if one were not to give it up, yet still gave up the great pledge of taking on oneself the deeds of a bodhisattva, it would be nearly the same thing. Therefore it is totally wrong to give back one’s vows. Thus too one should consider everything very carefully before one even takes on the vows, for it is very grave if one goes wrong.
[The following selections are taken from pp. 697-722 of the Highway for Bodhisattvas, written by Tsongkapa the Great (1357-1419).]
གཉིས་པ་དེ་ལས་སེམས་བསྲུང་བའི་ཙུལ་ནི། བྱང་སེམས་རྣམས་ཀྱི་བསླབ་པའི་གཞི་སྔར་བཤད་པ་འདི་དག་ནི་མདོ་སྡེ་ལས་དངོས་སུ་བྱུང་བ་ཤ་སྟག་སྟེ་ཙུལ་ཁྲིམས་གསུམ་ལ་བརྟཟམས་ནས་སྟོན་པས་མདོ་སྡེ་གཞན་དང་གཞན་དུ་ཐོར་བུ་ཐོར་བུར་གསུངས་པའི་ཐོར་བུ་དེ་དག་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡེ་སྣོད་ཀྱི་མ་མོ་འདིར་ཕྱོགས་གཅིག་དང་རྒྱུན་གཅིག་ཏུ་ཙང་བར་འཕགས་པ་ཐོགས་མེད་ཀྱིས་བཤད་པའོ།
Here secondly are instructions for protecting your mind from these offenses. Let us first say a word about all the details we have given thus far about the rules that bodhisattvas must follow. There is not one of them which is not taken directly from the sutras themselves; everything from the explanation of the three types of morality on up can be found scattered throughout a variety of sources spoken by the Teacher in the collection of sutras. These scattered references were then explicated, in their entirety, by the realized being Asanga, as he brought them into a single work, and a single lineage, here in the great grandfather of all the books in the scriptural collection for bodhisattvas.
།དེ་ལྟར་ན་རང་བཟོ་དང་བྲལ་བའི་བསླབ་པའི་གནས་ལ་བསླབ་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར་དུ་བྱང་སེམས་གུས་པ་སྐྱེས་པས་བསམ་པ་ཕུན་སུམ་ཙོགས་པ་གསུམ་གྱིས་གཞན་ལས་སྡོམ་པ་ཡང་དག་པར་བླངས་ནས་བསླབ་པ་ལ་སྙིང་ཐག་པ་ནས་མཆོག་ཏུ་གུས་པར་བྱས་ཏེ་ཇི་ལྟར་བཅས་པ་ལས་མི་འགལ་པར་བསླབ་པར་བྱའོ།
Since this code of life is such, since it is anything but something that someone just made up, bodhisattvas should develop a sense of respect for it, and follow its rules. This respect should lead them on to three excellent intentions, which bring them to take the vows from another person, and then develop – from the very depths of their hearts – a regard for the code that treats it as the highest of all objects. Finally then they must keep to the code, never violating the rules they have been given.
།བསམ་པ་གསུམ་ནི། དེ་དག་ལ་སློབ་པར་འདོད་པའི་བསམ་པ་རྣམ་པར་དག་པ་དང་བྱང་ཆུབ་འདོད་པའི་བསམ་པ་དང་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་བྱ་བའི་བསམ་པའོ།
The three excellent intentions are as follows: –the pure intention where you wish to follow the rules; – the intention where you wish to reach enlightenment; and – the intention of working for the benefit of every living being.
གསུམ་པ་ཉམས་ན་ཕྱིར་བཅོས་པའི་ཐབས་ནི། མ་གོས་པར་བྱ་བ་ལ་འབད་ཀྱང་མི་ཤེས་པ་དང་བག་མེད་པ་དང་ཉོན་མོངས་མང་བ་དང་མ་གུས་པ་སྟེ་ལྟུང་བ་འབྱུང་བའི་རྒྱུ་བཞིས་ཉེས་པ་བྱུང་ན་ཡང་ཆོས་བཞིན་སླར་གསོ་བས་ཉེས་པ་ལས་གསོ་བར་བྱའོ།
Here thirdly is the method by which the vows can be restored, should one break them. We should of course make every effort to keep our vows from ever being sullied. We may though come to commit an offense through one of the four causes of a downfall: through not knowing the vows, or through carelessness, or
an attack of bad thoughts, or else through a lack of respect for the vows. Even should an offense thus occur, we can fix our vows by restoring them in the proper way.
།ཕམ་པ་ལས་གཞན་པའི་བྱང་སེམས་ཀྱི་བསླབ་པ་ལས་འགལ་བའི་ཉེས་པ་ཐམས་ཅད་ནི་ཉེས་བྱས་སུ་འདུས་ཀྱི་སོ་ཐར་ལྟར་ཉེས་པའི་རིས་མང་པོ་མེད་དོ།
All offenses against the code of the bodhisattvas which are not in the category of “major defeats” belong to the group known as “secondary offenses.” It is not though the case that, as with the vows of freedom, there are many different categories of offenses.
།དེ་དག་བྱུང་ན་ཉན་ཐོས་ཀྱི་ཐེག་པ་པའམ་ཐེག་པ་ཆེན་པོ་པ་གང་རུང་བཤགས་པའི་ངག་གི་རིག་བྱེད་ཀྱི་ཙིག་དོན་ཁོང་དུ་ཆུད་ཅིང་འཛིན་ནུས་པ་ལ་བཤགས་པར་བྱའོ།
If one should commit one of these offenses, then he or she should make a confession to a person who can belong either to the way of the listeners or to the greater way, but who should be able to grasp and comprehend the meaning of the words you are using to communicate your confession.
།དེ་ཡང་བྱང་སེམས་ཀྱི་སྡོམ་པ་དང་མི་ལྡན་པའི་སོ་ཐར་གྱི་སྡོམ་ལྡན་ནི་དགེ་སློང་ཕ་མ་དགོས་ཏེ། དགེ་ཙུལ་སོགས་ནི་སོ་ཐར་གྱི་ཡང་ལྟུང་བ་བཤགས་པའི་ཡུལ་དུ་མི་རུང་བས་སོ། །འཆགས་པའི་རྟེན་རབ་བྱུང་ཡིན་ན་བཤགས་ཡུལ་རབ་བྱུང་ཡོད་ན་བྱང་སེམས་ཁྱིམ་པ་ལ་ཡང་མི་རུང་ངམ་སྙམ་མོ།
If the person to whom you are making the confession is someone with freedom vows but without the bodhisattva vows, then they must be either a full monk or a full nun, since it is improper for a novice monk or the like even to be the person to whom you confess a downfall of the freedom vows. Furthermore, I believe that, if the person making the confession were ordained, it would be improper for him or her to do so to a layman, if there were available another ordained person to whom they could confess.
།གལ་ཏེ་ཀུན་དཀྲིས་ཆེན་པོས་ཕམ་པའི་གནས་ལྟ་བུའི་ཆོས་བྱུང་ན་དེས་སྡོམ་པ་བཏང་བ་ལན་གཉིས་སུ་སླར་ཡང་ནོད་པར་བྱ་བར་གཞུང་འདིར་གསུངས་སོ།
The present text states that, should a person commit one of the actions that resemble the major defeats of a monk or nun, and should it further be a “major” instance of the mental afflictions called “chains,” then the vows are lost, and must be taken again, for a second time.
ཁ་ཅིག་ཉོན་མོངས་ཅན་གྱི་ཉེས་བྱས་རྣམས་ཡུལ་ཡོད་ན་གཅིག་ལ་བཤགས་དགོས་ལ་ཉོན་མོངས་ཅན་མ་ཡིན་པ་རྣམས་ནི་ཡུལ་ཡོད་ཀྱང་སེམས་ལ་སྡམས་པས་འདག་གོ་ཞེས་སྨྲ་བ་ནི་མི་འཐད་དེ། ཁྱད་པར་མེད་པར་བྱང་ས་ལས་གསུངས་པའི་ཕྱིར་རོ།
Some people have said that secondary offenses committed in an afflicted state of mind must be confessed before someone, should a person be available; but that those committed in a state of mind which is not afflicted may be purified simply in the mind, through the intention of restraining oneself in the future, even though there is available a person to whom you could confess. This practice though is incorrect, for it is stated in the Levels of the Bodhisattva that there is no difference between the two cases.
།དེས་ན་ཟག་པ་ཆུང་འབྲིང་དང་ཉེས་བྱས་ཞེ་ལྔ་ནི་ཡུལ་ཡོད་ན་བསྡམས་པ་ཏཟམ་གྱིས་མི་འདག་པས་གཞུང་ནས་གསུངས་པ་བཞིན་བྱའོ།
Therefore, in a lesser or medium instance of impurity, and with any of the 45 secondary offenses, one cannot be purified simply with the intention of restraining oneself, should there be available a person to whom you can confess. As such, one should follow the course of action described in the text.
། དེ་དག་ལས་གཞན་པའི་ཉེས་པ་རྣམས་ནི་གང་ཟག་གཅིག་ལ་གཤགས་ན་ནི་ངོ་ཙ་དང་ཁྲེལ་ཡོད་སྐྱེ་སླ་བས་ཤིན་ཏུ་ལེགས་ལ་མ་གྲུབ་ན་ནི་སངས་རྒྱས་སྲས་བཅས་བསམས་ནས་བཤགས་པར་བྱ་སྟེ་ཙུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ལེའུ་ལས། བདག་གི་འཁྲུལ་པ་རྣམས་ཀྱང་ཡོངས་སུ་ཆེས་ཤིང་ཉེས་པར་ལྟ་བ་ཡིན་ཏེ་ཤེས་ཤིང་ཉེས་པར་མཐོང་ནས་ཀྱང་གཏོང་བར་བྱེད་པ་ཡིན་ནོ། འཁྲུལ་པ་ཡང་སང་རྒྱས་དང་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའ་རྣམས་དང་ཆོས་མཐུན་པ་བ་རྣམས་ལ་ཉེས་པ་འཆགས་པར་བྱེད་དེ།
With all the other offenses, it is very desirable if you can confess them before someone, since this will make it easy for you to feel the emotion of shame and embarrassment. If though this is not possible, you should bring to mind all the Buddhas, along with their sons and daughters, and make your confession to them. This is in keeping with the Chapter on Morality, which states: You must admit completely your mistakes, and view them as something wrong; with this knowledge, and this realization of how wrong they are, you must give
these actions up. These mistakes too you must confess, as offenses, before the Buddhas and the bodhisattvas, and before those with whom you share the Dharma.
ལྔ་པ་ལྟུང་བ་ཆེ་ཆུང་གི་དབྱེ་བ་ནི་བྱེད་པ་ལས་ནི་མི་ཤེས་པ་དང་བག་མེད་ཀྱིས་བྱས་པ་ཆུང་ངུ་ཉོན་མོངས་མང་བས་བྱས་པ་འབྲིང་མ་གུས་པས་བྱས་པ་ཆེན་པོའོ།
The fifth part of our discussion concerns the division of the downfalls into those which are more serious, and those which are less. As for the instigation, those downfalls committed through ignorance of the vows or through carelessness are the least serious. Those committed through an attack of mental afflictions are moderately serious. And those committed through a lack of respect for the vows are the most serious of all.
།བསམ་པ་ལས་ནི། དུག་གསུམ་ཆུང་འབྲིང་ཆེ་གསུམ་གྱིས་བྱས་པ་རྣམས་ཆུང་འབྲིང་ཆེན་པོའོ།
As for a person’s state of mind, those downfalls committed through the three mental poisons [of liking, disliking, or ignorance) in either lesser, medium, or greater strength are–respectively–serious to a lesser, or medium, or greater degree.
།གཞི་ལས་ནི། བསམ་པ་མཙུངས་པས་གཞི་རང་བཞིན་གཅིག་ལ་བྱས་ཀྱང་ཆུང་འབྲིང་ཆེན་པོར་འགྱུར་བ་ཡོད་དེ་ཞེ་སྡང་གི་ཀུན་དཀྲིས་མཙུངས་པས་དུད་འགྲོ་དང་ཕ་མ་མ་ཡིན་པའི་མིའམ་མིར་ཆགས་པ་དང་མིར་གྱུར་པའི་ཕ་མ་བསད་ན་རིམ་པ་ལྟར་ལྟུང་བྱེད་དང་མཙམས་མེད་མིན་པའི་ཕམ་པ་དང་མཙམས་མེད་པའི་ཕམ་པར་འགྱུར་རོ།
As for the object of the deed, there can also be cases where the downfall is serious to a lesser, or medium, or greater degree even if it is committed in the same state of mind towards different objects which share a common quality. Suppose for example that an (ordained) person overwhelmed by the same mental “chain,” the same kind of dislike, kills any one of the following: (1) an animal; (2) a human or human fetus who is not their father or mother; or else (3) a human who is their father or mother. In the first case, you commit the kind of deed known as a “fall.” In the second, you commit a full defeat which is not one of the immediate misdeeds. In the third case, you commit a full defeat which is one of the immediate misdeeds.
། སོགས་པ་ལས་ཆུང་ངུ་སོགས་སུ་འགྱུར་བ་ནི། ལྟུང་བ་གཅིག་ནས་ལྔའི་བར་དུ་བྱུང་བ་ཆོས་བཞིན་དུ་ཕྱིར་མི་བྱེད་པ་ནི་ཆུང་ངུ་དང་དྲུག་ནས་གྲངས་ཤེས་པར་བྱ་ནུས་པའི་བར་དུ་བྱུང་ལ་ཆོས་བཞིན་དུ་ཕྱིར་མི་བྱེད་པ་ནི་འབྲིང་དང་ལྟུང་བ་དཔག་ཏུ་མེད་པ་ལ་འདི་སྙེད་དོ་ཞེས་གྲངས་ཤེས་པར་མི་ནུས་པ་ནི་ཆེན་པོའོ།
Here next is how downfalls become more or less serious through accumulation. If you commit from one to five downfalls, and fail to rectify it in the proper way, it is considered serious to a lesser degree. If you commit downfalls of a quantity that is countable, and fail to rectify it in the proper way, it is considered serious to a medium degree. If you commit a number of downfalls which is beyond all estimation – that is, more than you could ever say just how many there were – then it is considered serious to a greater degree.
།དེ་ལྟར་གསུངས་པ་ལ་འདིར་ནི་ངོ་བོ་ཉིད་དང་གཞི་གཉིས་ཇི་བཞིན་མི་སྦྱར་བར་སྐབས་དང་བསྟུན་ལ་གཞན་གསུམ་འདྲའོ།
This is how it is explained in scripture; of the three different descriptions presented there, the ones based on the nature and the object of the deed should not be applied literally, but rather in the present context. The other three though are just the same.
།དེ་ལ་མི་ཤེས་པས་ལྟུང་བ་འབྱུང་བ་ནི། ལྟུང་བ་མ་ཐོས་ཤིང་མ་རྟོགས་པས་བློ་མ་བྱང་བའི་ཕྱིར་ལྟུང་བ་ལ་ལྟུང་བ་མ་ཡིན་པར་འདུ་ཤེས་ནས་ལྟུང་བ་འབྱུང་བའོ།
Here is what we mean when we say that a person has committed a downfall out of “ignorance.” This is where the downfall is committed because the person fails to conceive of the downfall as a downfall; this in turn occurs because the person has not learned what the downfalls are: they have never studied them, or understood them.
།ཤེས་ཀྱང་ལྟུང་བ་འབྱུང་བ་ནི་ལྟུང་བ་ལ་བློ་བྱང་ཡང་བརྗེད་ངེས་པ་དང་ཤེས་བཞིན་མ་ཡིན་པར་གནས་པས་དྲན་པ་ཉེ་བར་མི་གནས་པ་ལས་ལྟུང་བ་འབྱུང་བའོ།
Next is a case where you commit a downfall even though you know it’s a downfall. This happens when the downfall occurs because, despite the fact that you have learned what all the downfalls are, you fail to keep your mind on what you are doing. This itself occurs because you forget yourself, or fail to stay watchful.
།ཉོན་མོངས་མང་བས་འབྱུང་བ་ནི། དུག་གསུམ་ཤས་ཆེ་བས་འདི་ནི་བྱ་བ་མ་ཡིན་ནོ་སྙམ་དུ་ཤེས་ཀྱང་རང་དབང་མེད་པར་འབྱུང་བའོ།
Here’s what an “attack of mental affliction” refers to. This happens when one of the three poisons takes over your mind, and you are helpless to keep yourself from committing the bad deed; you do it even as you think to yourself, “This is not something I should be doing.”
།མ་གུས་པས་འབྱུང་བ་ནི། ལྟུང་བ་ལ་བློ་བྱང་ཡང་དམན་པ་ལ་མོས་ཤིང་། སྔོན་རྒྱུ་མ་སྤྱད་པས་དགེ་སྦྱོང་གི་ཙུལ་ལ་མ་ལྟ་ཞིང་མྱང་འདས་དང་ཆོས་དང་དགེ་འདུན་ལ་མ་གུས་པ་དང་རྗེ་ས་མེད་པ་དང་ངོ་ཙ་མེད་པ་དང་བསླབ་པ་མི་འདོད་པ་དང་མ་གུས་པས་ཅི་འདོད་དགུར་ལྟུང་བ་འབྱུང་བའོ། །དེའི་དང་པོ་གཉིས་ཀྱིས་ནི་ཉོན་མོངས་པ་ཅན་མ་ཡིན་ལ་ཕྱི་མ་གཉིས་ཀྱིས་ནི་ཉོན་མོངས་ཅན་ཀྱི་ལྟུང་བ་འབྱུང་ངོ་,ཞེས་འདུལ་བའི་མ་མོ་བསྡུ་བ་ལས་གསུངས་སོ།
Committing a downfall out of a “lack of respect” means that you do so because, even though you have already learned what the downfalls are, you commit one of them anyway, for one of the nine reasons that follow: (1) You are still attracted to a lower level of behavior; or (2) you fail to live the proper causes in the past, and so you have no appreciation for the way of the practice of virtue; or you have no respect for (3) the state of nirvana; or (4) the dharma; or (5) the community; or else (6) you admit no object of veneration; or (7) you have no sense of shame; or (8) you have no desire to follow the code; or (9) you feel a kind of disrespect where you will do whatever you feel like doing. The first two of the above lead to the kind of downfall which does not involve mental affliction; the latter two lead to the kind which does. All the above is quoted from the abbreviated form of the principal text on the practice of discipline.
།ལྟུང་བ་འབྱུང་བའི་རྒྱུ་བཞི་པོ་དེ་དག་གི་གཉེན་པོར་ལྟུང་བ་ལ་མཁས་པ་དང་དྲན་པ་དང་ཤེས་བཞིན་བསྟེན་པ་དང་ཉོན་མོངས་གང་ཤས་ཆེ་བའི་གཉེན་པོ་ལ་འབད་པ་དང་ངོ་ཙ་ཁྲེལ་ཡོད་དང་སྟོན་པ་དང་བསླབ་པ་ལ་གུས་པར་བྱའོ།
Here are the antidotes for these four causes that lead you to commit a downfall: (1) Make yourself an expert in knowing what the downfalls are. (2) Keep a high level of mindfulness and vigilance. (3) Determine which of the mental afflictions is most prevalent in your character, and make serious efforts to apply the appropriate spiritual antidote. (4) Develop a sense of shame, and consideration; maintain deep feelings of respect for the Teacher, and for the precepts.
དྲུག་པ་བདེ་བར་གནས་པའི་རྒྱུ་ནི། བྱང་སེམས་རང་གི་འདུལ་བ་ལ་བསླབ་པ་ལ་བརྟཟོན་པ་ནི་ཕུན་སུམ་ཙོགས་པ་གསུམ་དང་ལྡན་པས་བདེ་བ་ལ་རེག་པར་གནས་སོ།
The sixth point in our discussion covers the causes that will keep you in a state of happiness. A bodhisattva who puts forth serious efforts in keeping the rules of his code of discipline comes to possess the three fulfillments, and so spends his or her life in a state of happiness.
།དེ་ལ་སྦྱོར་བ་ཕུན་སུམ་ཙོགས་པ་ནི། ཐོག་མར་ཙུལ་ཁྲིམས་དག་འབྲལ་བར་མི་བྱེད་ཅིང་སྒོ་གསུམ་གྱི་ཀུན་སྤྱོད་དག་པ་དང་བར་དུ་བསླབ་པ་ལ་གུས་པ་དང་བག་ཡོད་པ་ཤས་ཆེར་གནས་པས་ཉེས་པ་རྒྱུན་དུ་མི་བྱེད་པ་དང་ཐ་མར་བརྒྱ་ལ་བྱས་ན་ཡང་སྡིག་པ་འཆགས་པར་བྱེད་པའོ། ། འདིས་ནི་ལྟུང་བས་དག་པར་མཐོང་ནས་ཉིན་དང་མཙན་དུ་དགའ་བ་ཤས་ཆེ་བས་བདེ་བ་ལ་རེག་པར་གནས་སོ།
The first fulfillment is that of action. This is where the person first of all avoids doing anything that would cause his or her morality to lose its purity; he or she is pure in every action of body, speech, or mind. During the interim, this person maintains a high level of respect for the precepts, and a strict sense of care; this
makes for a continual period over which he or she is able to avoid committing any offense. And finally this same person acts to confess any bad deed that they might by some remote chance happen to commit. He or she recognizes that they are pure of any downfall, and so pass most of their days and nights with a feeling of gladness, and thus do they spend their lives in a state of happiness.
།བསམ་པ་ཕུན་སུམ་ཙོགས་པ་ནི། ཆོས་ནས་ཇི་ལྟར་འབྱུང་བ་བཞིན་དུ་བསྒྲུབ་པའི་བསམ་པས་རབ་ཏུ་བྱུང་བ་ཡིན་གྱི་འཙོ་བའི་བསམ་པས་མ་ཡིན་བྱང་ཆུབ་ཆེན་པོ་དོན་དུ་གཉེར་གྱི་མི་གཉེར་བ
མ་ཡིན་དགེ་སྦྱོང་གི་ཙུལ་དང་མྱང་འདས་དོན་དུ་གཉེར་གྱི། མི་གནེར་བ་མ་ཡིན་པ་དང་། དེ་ལྟར་དོན་དུ་གཉེར་བས་དགེ་བ་རྣམས་ལ་བརྟཟོན་འགྲུས་བརྟཟམས་པའི་ཕྱིར་ལེ་ལོས་གནས་པ་མ་ཡིན་ཞིང་བརྟཟོན་འགྲུས་མི་ཞན་པ་དང་སྡིག་པ་མི་དགེ་བའི་ཆོས་རྣམས་དང་མ་འདྲེས་པའོ
The second fulfillment is that of intention. Here the person takes his or her ordination with an intention of acting in accord with what the dharma teaches, and not out of some hope for room and board. They aspire to the great enlightenment, and are not the kind who have no such aspiration. They aspire to the way of the practice of virtue, and to nirvana; but they are not the kind who do not aspire to these things. And because they do aspire so, they make effort in doing good deeds, and thus they are not the kind who live in indolence,or whose effort is feeble, or whose deeds are mixed in any way with what is wrong, and non-virtuous.
སྔོན་ཡི་རྒྱུ་ཕུན་སུམ་ཙོགས་པ་ནི། བྱང་སེམས་ཀྱིས་ཙེ་རབས་སྔ་མར་སྦྱིན་པའི་བསོད་ནམས་བྱས་ཤིང་ལོངས་སྤྱོད་ཆེན་པོའི་བར་ཆད་སྤངས་པའི་དགེ་བ་བྱས་པས་རང་ཉིད་གོས་ཟས་དང་མལ་སྟན་དང་ན་བའི་གསོས་དང་། ཡོ་བྱད་གཞན་གྱིས་མི་ཕོངས་ལ་གཞན་ལ་ཡང་བགོ་བཤའ་བྱེད་ནུས་པའོ།
The third fulfillment is that of the cause from before. Here the bodhisattva has in the string of his or her previous lives collected great merit from acts of giving, and has thus performed the good deeds which allow one to remove every obstacle to great wealth. As such the bodhisattva will never himself want for clothing or food or a place to sleep or treatment for illness or any other kind of material need. And he or she will then be able to share all these with other persons as well.
བཞི་པ་ཙུལ་ཁྲིམས་ཀི་ཕན་ཡོན་ལ་གཉིས་ལས་མཐར་ཐུག་གི་ཕན་ཡོན་ནི། དེ་ལྟར་ན་བྱང་སེམས་ཀྱི་ཙུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཕུང་པོ་ཆེན་པོ་འདི་ནི་བྱང་ཆུབ་ཆེན་པོའི་འབྲས་བུ་སྐྱེད་པ་སྟེ་འདི༌ལ་བརྟེན་ན་ཙུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཕར་ཕྱིན་ཡོངས་སུ་རྫོགས་ནས་བླ་ན་མེད་པའི་བྱང་ཆུབ་ཏུ་འཙང་རྒྱ་བའོ།
The fourth major division of the text concerns the benefits of morality. Here there are two kinds, the first of which are the ultimate benefits. The great mountain of bodhisattva morality just described brings the great enlightenment as its result. That is, keeping this morality as a practice allows one to complete the perfection of morality, and thus reach the matchless state of Buddhahood.
། དེ་ལ་ཕུང་པོ་ཆེན་པོ་ཞེས་པ་ནི་ཡངས་ཤིང་རྒྱ་ཆེ་བའི་བསོད་ནམས་ཀྱི་ཙོགས་ཆེན་པོ་ཡིན་པའམ་ཡང་ན་ཙུལ་ཁྲིམས་རྒྱས་ཤིང་ཙད་མེད་པ་དང་རྫོགས་པའོ།
Here the expression “great mountain” refers to a great amassing of merit: one which is broad and far-reaching. One can also say that it refers to a practice of morality which is wide and limitless and totally complete.
།སངས་མ་རྒྱས་པའི་བར་དུ་ཡང་གནས་སྐབས་ཀྱི་ཕན་ཡོན་ལྔ་འཐོབ་སྟེ་འདི་ལྟར་སྔར་བཤད་པ་ལྟར་སངས་རྒྱས་རྣམས་ཀྱིས་དགོངས་པར་འགྱུར་བ་དང་མཆོག་ཏུ་དགའ་བ་ཆེན་པོ་ལ་གནས་བཞིན་དུ་འཆི་བའི་དུས་བྱེད་པར་འགྱུར་བ་དང་ལུས་ཞི་གནས་ཀྱང་གང་ན་རང་དང་ཙུལ་ཁྲིམས་མཙུངས་པའམ་ལྷག་པའི་བྱང་སེམས་སྐལ་བ་འདྲ་ཞིང་ཆོས་མཐུན་པ་བ་དགེ་བའི་བཤེས་གཉེན་དུ་གྱུར་པ་དག་གནས་པ་དེར་སྐྱེ་བར་འགྱུར་བ་དངཨག། ཙེ་འདི་ལ་ཙུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཕར་ཕྱིན་ཡོངས་སུ་རྫོགས་པར་བྱེད་པའི་བསོད་ནམས་ཀྱི་ཕུང་པོ་ཙད་མེད་པ་དང་ལྡན་པར་འགྱུར་བ་དང་ཙེ་ཕྱི་མ་ལ་ཡང་རང་འཁྲུངས་ཀྱི་ཙུལ་ཁྲིམས་ཉིད་དེ་དེའི་བདག་ཉིད་ཐོབ་པར་འགྱུར་བའོ།
In the period up to one’s Buddhahood as well, this morality provides some five different temporal benefits: (1) As described above, the Buddhas all attend to someone following this morality. (2) This same person comes to his final hour in a constant state of great and ultimate happiness. (3) Even after his or her body dies, this person is born in a place where there live bodhisattvas of a similar type – who are either equal to them in their practice of morality, or even better – and where there is someone “with whom they share the Dharma”; that is, where they meet with a spiritual guide. (4) In the present life this person is possessed of a limitless mountain of merit which allows him or her to reach the final completion of the perfection of morality. (5) In the future life as well the person reaches a level where he or she becomes, automatically, an absolute master of this same morality.
།དེའི་གཉིས་པའི་དོན་ནི་ཕྱི་མར་སངས་རྒྱས་བྱང་སེམས་དང་ཕྲད་པ་ཡིད་ལ་བྱེད་པས་འཆི་བའི་འཇིགས་པ་ལས་འདས་པའི་ཕྱིར་མཆོག་ཏུ་དགའ་བ་ཆེན་པོ་འཐོབ་པ་ལ་ཛི་ན་སུ་ཏྲ་སོགས་འཆད་ལ། ས་མུ་དྲས་དེ་དང་དགེ་བའི་རྟཟ་བ་ཙད་མེད་པ་དང་ལྡན་པས་ངན་སོང་གི་འཇིགས་པ་མེད་པ་དང་གཉིས་ལ་བཤད་དོ།
Jinasutra (Jinamitra?] and others have explained the meaning of the second of these temporal benefits as follows. They say that a person who keeps this morality can look ahead to meeting Buddhas and bodhisattvas in his or her future life. And since they thus transcend any fear of death, they reach a constant
state of great and ultimate happiness. Samudra explains the benefit as referring to both this and to the fact that, because the person possesses a limitless store of virtue within themselves, they need not fear the births of misery.
[The following selection is taken from the Commentary to the Source of All My Good, an explanation by Pabongka Rinpoche (1878-1941) of the famed root verses of Je Tsongkapa, ff. 18A-18B.]
།སེམས་ཏཟམ་བསྐྱེད་ཀྱང་ཙུལ་ཁྲིམས་རྣམ་གསུམ་ལ།
།གོམས་པ་མེད་ན་བྱང་ཆུབ་མི་འགྲུབ་པར།
།ལེགས་པར་མཐོང་ནས་རྒྱལ་སྲས་སྡོམ་པ་ལ།
།བརྟཟོན་པ་དྲག་པོས་སློབ་པར་བྱིན་གྱིས་རློབས།
Verse 8:
Bless me to see clearly
That the Wish itself
Is not enough,
For if I’m not well trained
In the three moralities,
I cannot become a Buddha.
Grant me then
A fierce resolve
To master the vows
For children of the Victors.
།ཞེས་པའི་ཤལོཨོ་ཀ་གཅིག་སྟེ། དེ་ལྟར་སྔར་བཤད་པ་བཞིན་སེམས་ཅན་གྱི་དོན་དུ་སངས་རྒྱས་ཀྱི་གོ་འཕང་ཐོབ་པར་བྱེད་སྙམ་པའི་སེམས་ཏཟམ་ཞིག་བསྐྱེད་པར་བྱས་ཀྱང་། སེམས་བསྐྱེད་ནས་རྒྱལ་སྲས་ཀྱི་སྡོམ་པ་བཟུང་སྟེ་སྦྱིན་སོགས་ཕར་ཕྱིན་དྲུག་ལ་མ་བསླབ་པར་འཙང་རྒྱ་བར་མི་འགྱུར་ལ།
Suppose you are able, as described above, to reach the Wish for enlightenment, where you truly hope to achieve the state of a Buddha in order to help every living being. This itself is not enough. Once you do reach the Wish, you must still take on the vows of these bodhisattva princes and princesses, these sons and daughters of the victorious Buddhas. And then you must train yourself in giving and the other five perfections. Otherwise there is no way you could ever come to enlightenment.
དེས་ན་འདིར་ཕར་ཕྱིན་དྲུག་ཙུལ་ཁྲིམས་རྣམ་པ་གསུམ་དུ་བསྡུས་ཏེ་གསུངས་པ་ཧ་ཅང་གནད་ཆེ་སྟེ།
This fact explains why it is so very important when holy beings have said that all six perfections are covered in the three types of morality.
སྤྱིར་སེར་སྐྱ་གང་ཡིན་ཡང་ངེས་པར་བསྲུང་དགོས་པའི་བསྲུང་བྱ་ཐུན་མོང་བ་མི་དགེ་བཅུ་སྤོང་གི་ཙུལ་ཁྲིམས་ལེགས་པར་བསྲུང་བའི་ཐོག།
The first type is called the “morality of keeping oneself from committing wrong.” Here you begin by being extremely careful to keep the morality of avoiding the ten bad deeds. This type of good behavior is common to everyone, whether they wear the robes or not, and must absolutely be maintained.
བྱེ་བྲག་ཏུ་རང་རང་གིས་སོ་ཐར། བྱང་སེམས། གསང་སྔགས་ཏེ་སྡོམ་པ་གསུམ་གང་ཁས་བླངས་པ་དེ་དང་དེའི་བཅས་མཙམས་དང་འགལ་བའི་ཉེས་པས་ནམ་ཡང་མ་གོས་པའི་ཐབས་ལ་ནན་ཏན་ཆེན་པོའི་སྒོ་ནས་འབད་པར་བྱེད་པ་ཉེས་སྤྱོད་སྡོམ་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས།
More specifically, with this first type of morality, you must in addition exert yourself to the fullest, so to assure that your life is never sullied in the least by overstepping the bounds of any of the vows you have agreed to keep. Here we refer to vows that belong to any of the three traditional sets: the freedom vows, the bodhisattva vows, and the secret vows.
བསོད་ནམས་དང་ཡེ་ཤེས་ཏེ་ཙོགས་གཉིས་ཀྱིས་བསྡུས་པའི་དགེ་རྟཟ་རླབས་པོ་ཆེ་རྣམས་ཐབས་སྣ་ཙོགས་ཀྱི་སྒོ་ནས་རང་རྒྱུད་ལ་སྡུད་པར་བྱེད་པ་དགེ་བའི་ཆོས་སྡུད་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས།
The second type of morality is known as the “morality of collecting goodness.” This is where you use a great variety of means to gather or collect extremely potent stores of virtue into your being; these are the virtues of amassing merit and wisdom.
སྔར་བཤད་པའི་སྡོམ་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་དེ་རྣམས་རང་དོན་ཡིད་བྱེད་ཀྱིས་མ་བསླད་པར་སེམས་ཅན་ཐམས་ཅད་ཀྱི་ཕྱིར་རྫོགས་བྱང་དོན་དུ་གཉེར་བ་ཁོ་ནའི་ཆེད་དུ་བསྲུང་བ་སེམས་ཅན་དོན་བྱེད་ཀྱི་ཙུལ་ཁྲིམས་ཡིན་པས།
The third type of morality is the “morality that acts for every sentient being.” Here you take care to keep the different varieties of morality mentioned above that involve restraining yourself from wrong; but instead of doing so with a motivation which is infected with any self-interest, you act only out of an intention to reach total Buddhahood for the sake of all living kind.
དེ་ལྟ་བུའི་ཙུལ་ཁྲིམས་རྣམ་པ་གསུམ་ལ་གོམས་ཤིང་འདྲིས་པར་བྱས་པའི་མྱོང་བ་ཆེན་པོ་ཞིག་མེད་ན། བླ་ན་མེད་པ་ཡང་དག་པར་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་ཀྱི་གོ་འཕང་མི་འགྲུབ་པར་ལེགས་པར་མཐོང་བའི་ངེས་པ་བརྟན་པོ་རྙེད་ནས།
You must find a sure kind of knowledge where you see clearly how – if you lack a total fluency in these three types of morality, if you are not well trained and completely accustomed to following them – then you cannot become one of those who has reached the fully enlightened state of a Buddha.
རྒྱལ་བའི་སྲས་ཏེ་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་བཟུང་ནས་ཙུལ་ཁྲིམས་རྣམ་པ་གསུམ་ལ་བརྟཟོན་པ་ཤུགས་དྲག་པོས་སློབ་ནུས་པར་བྱིན་གྱིས་རློབས་ཞེས་པ་ཡིན་གསུངས།
Once you have found this knowledge, you must take on the vows for the “children of the Victors” (that is, the bodhisattva vows), and then with a resolve of fierce intensity you must learn and master the three types of morality. What we are requesting of our Lama here, said our Lama, is that he or she grant us the ability to do so.
C. On the features of morality
The following selections are taken from the Highway for Bodhisattvas, ff. 521 and 524-6. The text is referring to specific passages from the Bodhisattva Levels of Master Asanga.
ཙུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ངོ་བོ་ཉིད་གང་ཞེ་ན། མདོར་བསྡུ་ན་ཡོན་ཏན་བཞི་དང་ལྡན་པ་སྟེ། ཕ་རོལ་ལས་ལེགས་པར་ཡང་དག་པར་བླངས་པའི་ཡོན་ཏན་དང་བསམ་པ་ཤིན་ཏུ་རྣམ་པར་དག་པའི་ཡོན་ཏན་དང་། ཉམས་ན་ཕྱིར་གསོ་བའི་ཡོན་ཏན་དང་མི་ཉམས་པར་བྱ་བའི་ཕྱིར་གུས་པ་བསྐྱེད་ནས་དྲན་པ་ཉེ་བར་གནས་པའི་ཡོན་ཏན་ནོ།
“What,” you may ask, “is the very essence of this morality?” To put it briefly, it has four wonderful qualities:
1) The morality is accepted from others, in an excellent way; and 2) The motivation for taking it on is extremely pure. 3) If one fails in the morality, one can recover; and 4) One can develop a sense of reverence for the morality, maintain then a sense of recollection, and thus prevent oneself from failing.
།ཡོན་ཏན་གྱི་བྱེད་པ་ནི། ཕ་རོལ་ལས་བླངས་པས་ནི། བསླབ་པ་ལས་ཉམས་པའི་རྐྱེན་ཉེ་བ་ན་གཞན་གྱིས་སྨད་ན་མི་རུང་ངོ་སྙམ་ནས་ཉེས་སྤྱོད་ལ་འཛེམ་པའི་ཁྲེལ་ཡོད་པ་བསྐྱེད་དོ།
Each one of these wonderful qualities has a specific function. The fact that vows are taken from other people gives you a sense of shame that allows you to avoid doing something wrong: when you are close to breaking one of the precepts, you stop, because you think of how this other person would reproach you.
།བསམ་པ་དག་པས་ནི། བསླབ་པ་ལས་ཉམས་པའི་རྐྱེན་ཉེ་བ་ན་རང་ངམ་རང་གི་ཆོས་རྒྱུ་མཙན་དུ་བྱས་ནས་ཉེས་སྤྱོད་ལ་འཛེམ་པའི་ངོ་ཙ་ཤེས་པ་སྐྱེད་དོ།
The motivation that you have as you take vows gives you a feeling of conscience that also helps you avoid doing something wrong: when you are close to breaking one of the precepts, you stop, because of your own sense of self-respect, for yourself and what you represent.
།ཉམས་ན་གསོ་བ་དང་མ་ཉམས་པར་བྱེད་པ་གཉིས་ཀྱིས་ནི་འགྱོད་པ་མེད་པར་འགྱུར་ཏེ་འདི་ལྟར་ཡང་དག་པར་བླངས་པ་དང་བསམ་པ་དག་པ་ལ་བརྟེན་ནས་སྐྱེས་པའི་ངོ་ཙ་དང་ཁྲེལ་ཡོད་དང་ལྡན་ན་མི་ཉམས་པར་བྱེད་པ་དང་ཉམས་ན་གསོ་བའི་སྒོ་ནས་ཙུལ་ཁྲིམས་བསྲུང་བར་འགྱུར་ལ། དེ་ལྟར་བསྲུངས་ན་ནི་ལྟུང་བ་དང་མི་ལྡན་པར་མཐོང་ནས་འགྱོད་པ་མེད་པར་འགྱུར་རོ།
The two qualities of being able to recover if you fail, and of not failing in the first place, allow you to live without any regrets. Once you possess the sense of conscience and of shame that you get from taking the vows in an excellent way from others and from your pure original motivation, you will be able to maintain your morality, whether through avoiding any failure in the first place, or through recovering should you incur some failure. As you continue to maintain your morality in this way, you observe how free you are from any downfalls in morality, and can live without any regrets.
དེ་དག་གིས་ནི་འདི་སྐད་བསྟན་པ་ཡིན་ཏེ། སྡོམ་པ་བླངས་པ་རྣམས་ཀྱིས་ནི། ཙུལ་བཞིན་དུ་རྟོག་པའི་ཤེས་རབ་ཀྱིས་རང་གི་རྒྱུད་ལ་ཇི་ཏཟམ་བརྟགས་ཀྱང་ལྟུང་བ་ཕྲ་རགས་གང་དང་ཡང་མི་ལྡན་པར་མཐོང་ནས་ཡིད་ལ་འགྱོད་པ་མེད་པའི་རྒྱུད་གཏཟང་སིང་ངེ་བ་ཞིག་བསྐྱེད་དགོས་སོ།
Here is how this process is described. Those who have taken the vows from others should constantly examine their own mental stream with a form of wisdom that functions in an accurate way. If they see then that they are free of any kind of downfall, subtle or gross, they can enjoy the feeling of having no regrets, of realizing that their mental stream is crystal clean.
།དེ་ལ་ཡང་དང་པོ་ནས་ཉེས་པས་མ་གོས་པའི་ཕྱིར་དུ་འབད་པ་དང་། བརྒྱ་ལ་བརྗེད་ངེས་པ་སོགས་ཀྱི་ཉེས་པས་གོས་ན་ཡང་ཇི་མི་སྙམ་པར་མི་འཇོག་པར་བཤགས་པ་དང་བསྡམ་པ་སོགས་ཀྱིས༌ཕྱིར་འཆོས་པ་ཞིག་དགོས་སོ།
Here you should make great efforts from the very beginning never to allow yourself to be sullied by any bad deed at all. If by some remote chance you forget yourself or something similar, and thus find yourself dirtied by such a deed, you should never just ignore what happened. You must undertake to purify yourself, and restrain yourself in the future, and so on.
དེ་འོང་བ་ལ་ནི་ངོ་ཙ་དང་ཁྲེལ་ཡོད་ཆེན་པོ་དང་ལྡན་དགོས་ལ། དེ་སྐྱེ་བ་ལ་ཡང་སྡོམ་པ་ལེན་པའི་ཙེ་ཡུལ་མཙན་ཉིད་དང་ལྡན་པའི་བཤེས་གཉེན་ཅིག་ལ་བླངས་པ་དང་། ལེན་པའི་བསམ་པ་ཡང་གཞན་གྱི་གྀཡམ་ལ་རྒྱུག་ལ་སོག་པ་མིན་པར་སྙིང་ཐག་པ་ནས་དང་། འཆི་བའི་ཕྱིར་ལ་སོགས་པ་བསམ་པ་དམན་པ་མིན་པར་བསམ་པ་དམ་པས་བླངས་པ་ཞིག་དགོས་པས་ཐོག་མའི་རྒྱུ་གཉིས་པོ་ལ་ནན་ཏན་དུ་བྱའོ།
For this to happen, you have to have the emotions of conscience and shame. For these to come, certain conditions must be there when you take your vows. The person you take them from must be a spiritual friend who possesses all the necessary qualifications. The motivation with which you take the vows must come from the depths of your heart; you mustn’t take them just to follow the crowd, or for any reason like that. Nor should you take them with any kind of inferior motivation, such as a fear of death or the like – let your aspirations be the highest that there are. Put a lot of effort into making the first two causes right.
ཙུལ་ཁྲིམས་ཀྱི་ཆེ་བ་ལ་བཞི། དགེ་བ་དང་། དཔག་ཏུ་མེད་པ་དང་། ཕན་འདོགས་པ་དང་། འབྲས་བུ་དང་ཕན་ཡོན་ཆེ་བའོ། །དང་པོ་ནི།
There are four kinds of greatness to the practice of morality: these are virtue, infinity, assistance, and great rewards and benefits. Here is a description of the first.
ཡོན་ཏན་བཞི་དང་ལྡན་པའི་ཙུལ་ཁྲིམས་དེ་ཡང་དག་པར་བླངས་པ་དང་བླངས་པའི་རྗེས་སུ་བསླབ་པ་ལ་ཡོན་ཏན་ཅི་ཡོད་ཅེ་ན། བདག་ལ་ཕན་པ་སོགས་སོ། ། དེ་ལ་ཉན་ཐོས་ལ་སོགས་པའི་བདག་ལ་ཕན་པའི་བདེན་པ་ཤེས་པས་ཉོན་མོངས་པ་དང་སྡུག་བསྔལ་སྤངས་པ་ཐོབ་པའི་ཕྱིར་དུ་དོན་དང་བྱ་བ་ཉུང་ལ་རང་ཞི་བ་དང་དུལ་བ་ཏཟམ་སྒྲུབ་པའོ།
“What good quality,” one may ask, “does morality have when it is taken on in an excellent way, and when it is followed after one has taken it on?” People like the listeners are only hoping to achieve a state where they can help themselves – where they use their knowledge of the truth to rid themselves of everything related to mental affliction, and every kind of suffering. Towards this end they limit themselves to a small number of activities, and try to reach a state where they themselves find some peace, and self-control.
།བྱང་སེམས་ཀྱི་བདག་ལ་ཕན་པ་ནི་སྤངས་པ་གཉིས་དང་ཡེ་ཤེས་གཉིས་སོ། ། གཞན་ལ་ཕན་པ་ནི་སེམས་བསྐྱེད་པའི་དུས་ན་རིགས་ཡོད་མེད་གཉིས་ཀ་ལ་ཕན་པར་ཞུགས་པའོ།
Bodhisattvas, on the other hand, undertake to help themselves through gaining the two kinds of cessation and the two kinds of wisdom. But they also work to help others; when they reach the wish for enlightenment, they undertake to be of assistance to both those of a higher kind and those who are not of a higher kind.
།རིགས་མེད་པ་ལ་ཕན་པ་འཆད་པ་ན། སྐྱེ་བ་མང་པོ་ལ་ཕན་པ་ནི་རེ་ཞིག་ངན་འགྲོ་ལས་སྐྱོབ་པ་མི་དགེ་བ་མ་སྐྱེས་པ་མི་སྐྱེད་པ་དང་སྐྱེས་པ་སྤོང་བའོ།
What does it mean to help those who are not of a higher kind? The act of assisting many beings refers to helping beings to avoid developing non-virtues that they don’t already have, and giving up those which they do; that is, it refers to protecting them, in the meantime, from the lower realms.
།སྐྱེ་བོ་མང་པོ་ལ་བདེ་བ་ནི་བདེ་འགྲོ་ལ་འགོད་པ་དགེ་བ་མ་སྐྱེས་པ་སྐྱེད་པ་དང་སྐྱེས་པ་སྤེལ་བའོ།
The act of bringing many beings to happiness refers to helping them develop those virtues which they don’t already have, and increase those which they do; that is, it refers to leading them, in the meantime, to the higher realms.
།འཇིག་རྟེན་ལ་སྙིང་བརྟཟེ་བ་ནི་རིགས་མེད་པའི་སྐྱེ་བོ་དེ་དག་གི་ནང་ནས་ཞེ་འགྲས་པ་དང་སྐལ་བ་མེད་པ་དང་སྣོད་དུ་གྱུར་ཀྱང་ལོག་པར་ལྟུང་བ་ངན་འགྲོར་སོང་བ་མགྲོན་པོ་ལྟ་བུ་ལ་ཕན་བདེའི་བསམ་པ་མི་གཏོང་བར་དུས་ལ་སྡོད་པའོ།
The act of feeling compassion for the world refers to biding your time, and never giving up your hope to help certain beings among the ones who are not of a higher kind: those who are filled with anger, or who have none of the necessary virtuous fortune, or who would be a worthy vessel for the Dharma but have slipped into a wrong way, or who have already passed to the lower realms. You feel as though they are your guests, and you are waiting to be of assistance for them.
རིགས་ཡོད་པ་ལ་ཕན་པ་འཆད་པ་ན། ལྷ་དང་མི་རྣམས་ཀྱི་དོན་ནི་རིགས་ཡོད་པ་དག་དགེ་སྦྱོང་གི་ཙུལ་ལ་འགོད་པའོ།
What does it mean to help those who are of a higher kind? This refers to those who are of a higher kind in the sense that they are powerful beings of pleasure, or humans; and you undertake to lead them in the way of the practice of virtue.
།ཕན་པར་འགྱུར་བ་ནི་དགེ་སྦྱོང་གི་ཙུལ་དེ་འདྲེན་པའི་ལམ་ཙོགས་སྦྱོར་རོ། ། བདེ་བར་འགྱུར་བ་ནི་ཙེ་འདི་ལ་བདེ་བར་གནས་པ་སྟེ་ཤིན་ཏུ་སྦྱངས་པས་ལུས་སེམས་སིམ་པ་དང་རྣམ་པར་གྲོལ་བའི་བདེ་བ་མྱོང་བའོ།
The idea of “assistance” refers to the paths that take you to the way of the practice of virtue, meaning the paths of accumulation and preparation. Reaching happiness refers to living in a state of happiness during this life; that is, enjoying good bodily feelings as you reach a high state of meditational fluency, and finally undergoing the great pleasure of liberation itself.
།རྒྱུ་མཙན་དེ་དག་གི་ཕྱིར་ན་དགེ་བ་སྟེ་མི་སླུ་བའོ། ། འགྲེལ་པ་རྣམས་ནས་རྣམ་གྲངས་གཞན་ཡང་བཤད་མོད་ཀྱི་མ་བྲིས་སོ།
For all these reasons, morality is “virtue,” which refers to the fact that it never fails. Other equivalent terms for this description are admittedly described in the various commentaries, but I will not list them all here.
།དཔག་ཏུ་མེད་པ་ནི། བྱང་སེམས་ཀྱི་བསླབ་པའི་གཞི་དཔག་ཏུ་མེད་པ་བསྡུས་པའོ།
“Infinity” refers to the fact that this morality incorporates an infinite number of points concerning the precepts of the bodhisattva.
།ཕན་འདོགས་པ་ནི། འཇུག་པ་དང་འབྲས་བུའི་དུས་ན་སེམས་ཅན་ལ་ཕན་བདེའི་ཕྱིར་གནས་པའོ།
“Assistance” refers to the fact that one is living to bring help and happiness to all living beings, both while one is practicing the morality, and once one has reached the goal of this morality.
།འབྲས་བུ་དང་ཕན་ཡོན་ཆེ་བ་ནི། བྱང་སེམས་ཀྱི་སྐབས་ན་རྫོགས་པའི་བྱང་ཆུབ་འབྲས་བུར་འཛིན་པས་འབྲས་བུ་ཆེ་བ་དང་སངས་རྒྱས་པའི་སྐབས་ན་གཞན་ལ་འབྲས་བུ་སྦྱིན་པས་ཕན་ཡོན་ཆེ་བའོ།
“Great rewards and benefits” refers to the following. The “great reward” here is the total enlightenment that is the goal which morality is bringing to you at the point where you are still a bodhisattva. The “great benefit” is the goal which morality brings to others, at the point where you are already a Buddha.
ཉན་ཐོས་རྣམས་ཀྱི་ནི་བསླབ་པ་གསུམ་ཐོག་མར་དགེ་བ་སོགས་ཡིན་ལ། བྱང་སེམས་ཀྱི་ནི་ཙུལ་ཁྲིམས་འབའ་ཞིག་ལ་ཡང་དེ་དག་ཡོད་དེ། དང་པོར་སེམས་བསྐྱེད་དུས་ནས་རང་གཞན་ལ་ཕན་པ་རྒྱས་བཤད་དང་བཅས་པ་ནི་ཐོག་མར་དགེ་བ་དང་། སེམས་ཅན་ལ་ཕན་འདོགས་པ་ནི། བར་དུ་དགེ་བ་དང་། འབྲས་བུ་དང་ཕན་ཡོན་ཆེ་བ་ནི་ཐ་མར་དགེ་བའོ།
These four kinds of greatness, virtue and the rest, do apply to the three trainings of those of the listener way at the outset. But it is only the morality of the bodhisattva which has all of them in the following way. At the beginning, once you have developed the wish for enlightenment, this morality is virtue from the outset, in being of help to oneself and others, and in being fully explained. The assistance that the morality gives to all living beings means that it is virtue during the interim. And it is virtue at the end as well, since it leads to great rewards and benefits.
D. Divisions of the bodhisattva vows
The following selection is taken from the Highway for Bodhisattvas, ff. 595-6.
འདིར་ལྟུང་བ་བསྐྱེད་པའི་རྟེན་ཅི་འདྲ་བ་ཞིག་ལ་ལྟུང་བ་སྡེ་ཙན་དུ་སྐྱེད་པ་ཡིན་ཞེ་ན། རྟེན་ནི་ཐམས་ཅད་ལ་ཡང་སེམས་འཁྲུགས་པ་དང་སྡུག་བསྔལ་གྱི་ཙོར་བས་ཉེན་པ་དང་སྡོམ་པ་མ་མནོས་པ་ལ་ནི་ཤིན་ཏུ་ཉེས་པ་མེད་པར་རིག་པར་བྱའོ། །ཞེས་གཞུང་ལས་གསུངས་པས་སྡོམ་པ་ཐོབ་ལ་མ་བཏང་བ་དང་བསམ་པ་རྣལ་དུ་གནས་པ་སྟེ་ཆོས་གཉིས་དང་ལྡན་པ་ཞིག་དགོས་སོ།
One may ask the following: “What kind of person is it who can commit one of the downfalls? And what groups of downfalls are there to commit?” The major texts say the following about the person: You should understand that there is no wrong at all with anyone whose mind is disturbed, or who is afflicted by feelings
of great pain, or who has not yet taken the vows. The point here is that, to commit a downfall, two conditions must apply to you. First you must be a person who has taken the vows and who has never lost them. Secondly you must be a person who is in his or her right mind.
།ལྟུང་བའི་སྡེ་ཙན་ནམ་རིས་ནི། གཉིས་ཁོ་ནར་ངེས་པ་སྟེ་སྡོམ་པ་ཉི་ཤུ་པའི་འགྲེལ་པ་རྙིང་བ་ལས། གང་གི་ཕྱིར་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་ལ་ཉེས་པའི་རིས་གཉིས་སུ་ཟད་པར་འབྱུང་སྟེ་ཕམ་པའི་གནས་ལྟ་བུའི་ཆོས་སུ་གཏོགས་པ་དང་ཉེས་བྱས་ཀྱི་ཆོས་སུ་གཏོགས་པའོ། ། དགེ་སློང་གི་སྡོམ་པ་ལས་ཉེས་པའི་རིས་ལྔ་འབྱུང་བ་ལྟ་བུ་ནི་མ་ཡིན་ནོ། ། ཞེས་དང་།
As for how many groups of these downfalls there are, we can say that there are only two, no more and no less. The older commentary to the Twenty Verses on Vows, for example, states that The reason is that the vows of the bodhisattva can be included exhaustively into one or another of two groups of wrong deeds. First there are those included into the group of bad deeds which are similar to the major failures of the vows of ordination; and secondly there are those included into the group of bad deeds which are similar to the wrong activities which also constitute a category of the vows of ordination. It is not though the case that, as with the vows of a full monk, there are five distinct types of wrong deeds.
འགྲེལ་པ་གསར་མ་དང་ཐུབ་པ་དགོངས་རྒྱན་ལས་ཀྱང་ལྟུང་བའི་ལུས་སམ་སྡེ་གཉིས་ཁོ་ནར་གསུངས་ཤིང་གཞུང་གི་དོན་ཡང་དེ་ཁོ་ན་ལྟར་གནས་པའི་ཕྱིར་རོ།
It is moreover the case that the newer commentary, as well as the Jewel of the True Thought of the Able Ones, specifically state that there are only two “corpuses,” meaning groups, of bodhisattva vows. The principal text concurs on this point as well.
།དེའི་ཕྱིར་བོད་ཁ་ཅིག་དང་ནག་པོ་པའི་དཀའ་འགྲེལ་ལས་བྱང་ཆུབ་སེམས་དཔའི་སྡོམ་པ་ལ་ཕམ་པའི་གནས་དང་སྦོམ་པོའི་ལྟུང་བ་དང་ཉེས་བྱས་ཀྱི་ལྟུང་བ་རྣམས་བསྲུང་དགོས་པས་ཞེས་རིས་གསུམ་དུ་འཆད་པ་མི་འཐད་དེ། འཐད་ན་ཟག་པ་ཆུང་འབྲིང་གི་ལྟུང་བ་རྣམས་སྦོམ་པོར་བྱ་དགོས་ན་དེ་དག་ཕམ་པའི་གནས་ལྟ་བུའི་ཆོས་དང་ཉེས་བྱས་སུ་གཞུང་འདིར་གསུངས་པའི་ཕྱིར་རོ། ། དེས་ན་ཟག་པ་ཆུང་འབྲིང་གི་ལྟུང་བའི་ངོ་བོ་ཉེས་བྱས་ཡིན་ལ་རིས་སམ་སྡེ་ཙན་ནི་ཕམ་པའི་སྡེ་ཙན་ཡིན་ཏེ། དཔེར་ན་ཕམ་པའི་སྐབས་ཀྱི་སྦོམ་པོ་དང་ཉེས་བྱས་རྣམས་ཕམ་པའི་སྡེ་ཙན་དུ་འཇོག་པ་བཞིན་ནོ།
As such the explanation found in a number of Tibetan commentaries, and in the Commentary on the Difficult Points by Nakpopa, which describes the groups of bodhisattva vows as being three, is incorrect. These say that there are three distinct categories including failures, serious offenses, and wrong deeds. If this
were true though then in cases when you had a lesser or medium instance of impurity the deed would have to become a serious offense, whereas the original text here specifically states that such deeds are classified as actions which are similar to a failure, or as secondary offenses. Therefore the nature of downfalls involving either lesser or medium instances of impurity is that of a secondary offense, whereas by category or group they belong to the group of moral failures. This is similar to the way in which, when we are dealing with serious offenses and wrong deeds in the part of the monk’s vows which treats the moral failures, we categorize them in the group of the failures.
